De allereerste typemachine die mske gebruikte was die van haar vader. Een draagbare. Vermits die gewoon op de tafel kwam te staan gebruikte zij geen gewone stoel om te typen maar de pianostoel, die was hoger.

Later, bij haarzelf thuis, stond de elektrische typemachine boven op de overgebleven kamer. Ze stond op een burootje en bij dat burootje stond een taboeret. Dat taboeret, wie weet vanwaar dat ooit gekomen was, had één centrale poot die vanonder openging in vier voetjes … zonder wieltjes.

Op het werk had mske een burostoel, het gekende model. Alleen was het simili daarvan gescheurd en net toen ze zelf met een sterk stuk stof een hoes had gemaakt, besloot de baas dat alle stoelen vervangen moesten worden. Dat moesten allemaal dezelfde zijn. Erg onhandig, dat wel, want allemaal dezelfde betekende voor hem, dat ze allemaal armleuningen hadden. Gelukkig is ze er daarna niet lang meer gebleven maar de oude burostoel was ondertussen wel bij ons thuis beland en mske begon met haar eigen zaak.

Toen ze na enkele jaren rugpijn kreeg van die stoel en er ook al een tweede pc was bijgekomen, werd er een nieuwe burostoel gekocht en verhuisde de gerestaureerde naar de tweede pc waar Zoneke en Zus huiswerk op maakten of al eens insprongen. 

Zoneke nam het taboeretje mee naar zijn eigen buro boven en Zus noemde de stoel, de zwangerschapsstoel, omdat hij na al die jaren trouwe dienst zo bewegelijk geworden was en zo lenig dat hij zo goed als alle standjes aankon. Dat was die stoel die Slow uiteindelijk naar de verdommenis heeft geholpen.

Ondertussen was die nieuwe van mske eigenlijk al aan het tegenvallen.  Die heeft nooit echt gedeugd en we woonden hier nog niet lang toen ze er door zakte. Een van de vijf armen was afgebroken. Raar! Armen? Poten? Ach … naar keuze.

Toen gaf Slow zijn nieuwe, die we hadden gekocht na zijn demonstratie, aan mske door. Hij vond die niet goed zitten en sedertdien zit Slow gewoon op een keukenstoel. Al die jaren heeft hij al eens hier een burostoel geprobeerd, daar eens een burostoel geprobeerd maar hij schudt telkens van neen. 

En het is dus die burostoel, die Slow niet gemakkelijk vond, die nu raar doet. Maar nu vraag ik me af … ligt het aan de stoel? Of ligt het aan de vloer? Want hier, waar mske zit, is eigenlijk zo een zoenk in die vloer, waar die stoel dus altijd inrolt.

De vraag is, zou hier ooit een stoel op een normale manier kunnen verslijten zonder dat die dramatisch aan zijn einde komt? Alhoewel … het zwarte taboeretje … dat is er ook nog!