Ze liepen naar buiten achter Amke en Ella en Zoneke keek in de hoek aan de kelder en zei: “dat drink ik straks”. mske keek of ze het in Keulen hoorde donderen. “Wat drink jij straks?” vroeg ze terwijl ze ook in de hoek aan de kelder keek. “Een kriek” zei Zoneke en hij bekeek mske of ze ze niet allemaal op een rij meer had.

Die krieken! Die staan daar niet alleen, daar staan ook donkere Grimbergens bij. Die kochten Slow en mske toen er bij Colruyt een actie voor de Belgische bieren was. Dat was voor als er eens iemand zou komen. Maar aangezien hier nooit iemand komt, stonden die daar te staan en Slow en mske vergaten die. Ze vergaten die dus in die mate dat, als er iemand komt, ze daar zelfs niet meer aan denken.

Kriek drinken is één ding. Maar waar waren de kriek glazen? Nu ja, mske kon niet zo direct denken waar die waren en ze namen dan maar het kriekglas dat in de keuken staat bij de andere, nergens bij passende, glazen.

“Dat is toch wel straf” zei mske ’s avonds tegen Slow “ik had kriekglazen en jij had kriekglazen en nu vinden we geen van alle terug”.

Dom hoor van mske! Ze heeft er twee keer naast gekeken. Ze stonden in hun doos onderin de kast, maar dat komt door die in-de-weg-zitters, want daarmee moet je je dubbel bukken om iets te zien. Bovendien waren die glazen niet bruikbaar. Die moeten eerst nog omgespoeld worden.

En die van Slow? Bij nader inzien … die hebben het niet gehaald.