Het is niet gisteren gebeurd, waar ergens vorige week. mske had de doos met kerstgarnituren afgehaald, jaja, onze boom is alle jaren dezelfde, de opsmuk ook, en ze begon er aan. En ineens keek ze raar op. Eén van de brooddeeg hartjes die ze samen met Amke en Ella maakte, voelde aan als een spons. Ze bekeek eens beter en dat zat tegen de rand van de doos.

Was het nu vocht? Of ouderdom? Ze zijn ondertussen toch ook twee jaar oud en staan het gros van de tijd op zolder. In elk geval, er was dat ene hartje, maar er was wel een tweede dat een begin van … vertoonde.

Ze liggen nu op de schouw boven de stoof. Als ze niet terug hard worden, moeten ze weg. “Waarom?” vraagt Amke beteuterd.

Wel simpel, een sponzig hart kan nog wel in een kerstboom, maar een beschimmeld hart, dat ziet mske nu toch niet zitten. En dan te bedenken dat ze dacht dat het spul steen werd bij het bakken.