mske had nog altijd haar coachjas. Die was vroeger al aan de ruime kant geweest, maar nu? Nu kunnen er wel twee mskes in.

Voor de winter zei mske dat ze toch eens moest uitkijken naar een nieuwe vest. Maar dat lukte niet goed. Niet warm genoeg, niet. Er was altijd iets dat haar niet zinde.

Ze trok, dik tegen haar zin, de coachjas maar aan en had het er zo aangenaam warm in, dat ze zei: “ik moet geen nieuwe vest. Ik blijf de deze aandoen. Dat de mensen denken wat ze willen”.

Natuurlijk heeft ze ook een geklede frak, voor als ze eens naar een speciale gelegenheid moet. Maar voor zo ergens rond te dwalen waar haar niemand kent?

En soms wel waar wél iemand haar kent ook.