Man man man! Die twee Belgen en Connexxion? Komt dat ooit goed?

Iets na de middag loopt de grapjas van de groep te vertellen dat de tram uitligt want de stroomkabel is gebroken. De twee Belgen geloven er niets van want de grapjas van de groep is niet voor niks de grapjas natuurlijk.

Als de twee Belgen uren later naar de tram gaan, staan er twee bussen, die natuurlijk net voor hun neus wegrijden. De tram, die er ook staat, is een staanblijver want die tram hangt gewoon tegen de grond, ingezakt als een slecht gerezen pudding.

“Hey!” roept hun vriend van waar daar even de twee bussen vertrokken “Hey! Het is hier te doen!”

En daar staan ze … ze keuvelen wat over noodoplossingen en bussen die misschien te laat zijn voor de aansluiting van de vriend en dingen waar mensen over keuvelen als ze met hun voeten op de grond staan te trappelen om geen kou te krijgen. Tot ze zich realiseren dat die bussen wel heel erg lang wegblijven.

Er stopt een auto. De chauffeur gooit de deur open en zegt tegen de andere wachtenden dat ze verloren moeite staan te wachten, dat er helemaal geen bussen meer komen, want dat hij een enorm grote groep is voorbijgereden die ook op iets stonden te wachten.

Ondertussen staan ze daar met hun genegenen toch al een uur met hun voeten te trappelen, als de kleine Belg besluit dat het genoeg geweest is en dat ze maar naar de grote middelen moeten grijpen. In dit geval, het adreskaartje dat ze kregen toen die tram daar die week met zijn jaarlijkse panne had gestaan.

Toen had de man gezegd: “hier is mijn kaartje, als er nog eens iets is, bel me dan, dan regel ik dat wel”. Maar dat is natuurlijk het laatste wat twee Belgen willen, iemand gaan lastig vallen. Dat staat niet bepaald op hun voorkeurenpagina. Maar nood breekt wet.

Enkele minuutjes later gaat de telefoon. Het wordt opgelost. Ze kunnen met het busje mee en de vriend zou per taxi naar het station worden gebracht.

“Volgende keer” foetert de kleine Belg “volgende keer brengen we jenever mee!”

“Oxo is ook al goed” zegt de grote Belg.