Soms kan het voorvallen dat er zo ineens een vervolg op een vorig log uit de lucht komt gevallen. Allee … uit de lucht … het is te zeggen …

We hadden het in dat vorig log dus over Belgacom perikelen en de oplossingen die we er voor zagen.

Nu ja, op 16 april wou mske dan dat mobiel internet activeren en die simkaart en die tablet aanvragen. Dat ging natuurlijk niet zodat ze dan maar terug naar Belgacom opbelde. Daar wisten ze haar te vertellen dat ze dan wel recht had op een simkaart, maar niet op een tablet.

Een ganse uitleg waarom niet. Het kwam er op neer dat nieuwe klanten die tablet konden krijgen voor een pack die net hetzelfde was als die van ons zoiets, maar dat die pack dan een andere naam had en meer kostte. Die simkaart kon ze wél gratis krijgen en ze kon er de passende usb-stick bij kopen voor 49€. Voilà.

Natuurlijk is dat een schoon geste. Maar nu was mske niet van zin om voor die simkaart speciaal naar de Belgacomwinkel te gaan rijden, zeker dat die passende usb-stick nog niet zo dringend is. Vrijdag ging Slow naar St. Truiden. “Terwijl ge daar toch zijt” zei mske.

Slow kwam naar huis zonder simkaart maar met een hele uitleg die hij had gekregen van ene Nick.

• Hij kreeg die simkaart niet, want de pack staat op mskes naam.

mske fronste want dat vond ze dikke zever. Hoeveel mensen laten er het één of ander afhalen dat op hun naam staat en dat toch veel belangrijker is dan een gratis simkaart. Maar Slow ging verder met zijn relaas.

• Zij hadden wel recht op die gratis tablet, aangezien hun pack nu precies dat pack was waar het om ging.

mske vertrouwde het zaakske niet goed, maar het wou nu toch lukken dat ze volgende week niet in die Belgacomwinkel zouden geraken en dat ze die tablet toch aan Slow had beloofd. Ze wilde gisteren gaan maar Slow vond dat geen goed idee. Ze hadden al plannen voor gisteren en dan ging dat uiteindelijk niet plezant niet meer zijn maar stressig. Hij stelde voor om direct stante pede opnieuw die bus op te stappen. Dat deden ze.

mske had gelijk dat ze het zaakske niet vertrouwde. Ze hadden geen recht op die tablet. mske werd lichtekes boos … in die mate dat de man in de winkel het ook zag. Hij legde uit wat voor pack ze hadden, maar die uitleg had mske niet nodig, dat wist ze wel. Maar ze wou wel weten waarom ze haar absoluut naar die Belgacom winkel wilden hebben voor noppes. Hij ging dan maar verder over die tablet.

Een ganse uitleg waarom niet. Het kwam er op neer dat nieuwe klanten die tablet konden krijgen voor een pack die net hetzelfde was als die van ons zoiets, maar dat die pack dan een andere naam had en meer kostte. Die simkaart kon ze wél gratis krijgen en ze kon er de passende usb-stick bij kopen voor 49€. Voilà.

Natuurlijk is dat een schoon geste. Maar nu vond mske het zunne van de tijd die ze er in had gestoken om die simkaart speciaal naar de Belgacomwinkel te gaan halen, zeker dat die passende usb-stick nog niet zo dringend is en zeker dat ze nu de planning voor vrijdag niet afkreeg en zeker dat de bus van 17.17 er helemaal niet door gekomen is.

Van Nick? Geen spoor!

Eerst, in die paar minuten dat mske boos was, was ze zinnens een boze brief naar Belgacom te schrijven. Dat was nu de derde keer dat ze van een kale reis terug kwamen uit die Belgacom winkel. Maar mske vind dat ook allemaal zo zunne van de tijd en de rest die ze er zou in steken: brief schrijven, geen antwoord krijgen, het gevoel hebben dat ze er niet toe doet, …

In elk geval gaat mske nog eens die usb-stick halen voor haar eigen laptop en verder blijven ze bij hun oorspronkelijk idee. Als Slow’s pc het begeeft komt er voor hem ook een laptop en dan kopen ze voor hem wel die mobiele van Mobistar. mske heeft nu toch dat kaarteke terug gevonden.

Als er nog een vervolg komt dat de moeite is, vertellen we het nog wel.