Tja, die treinrit! Dat was me wat!

In Leuven was er deze keer geen probleem want ze hadden tijd genoeg om over te stappen en uiteindelijk waren ze toch al een uur of twee uur vroeger op gang dan ze hadden verwacht. Maar in Mechelen! Daar hadden ze slechts vier minuten. De jongen die met hen mee zou afstappen zei dat hij ging lopen en de conducteur aanspreken. Slow liep ook … maar niet zo snel met mskes zware valies in zijn kielzog. mske liep ook, maar dat avanceerde precies voor geen meter, zo met Slow’s zware reistas in haar armen.

Halfweg de trap zei Slow dat de uitstappers aan het uitstappen waren en toen mske bovenkwam stond hij met zijn voet op de treintrede en haar valies al binnen. mske wipte, ahem, op die trein en ze waren blij, want nu zouden ze logisch gezien geen problemen meer hebben want in Rotterdam hadden ze bijna een half uur voor de volgende aansluiting.

Toen begon het! In Berchem stopte hij uitzonderlijk om gestrande reizigers op te pikken. In Antwerpen Centraal stond de trein stil omdat hij waarschijnlijk een HST’er moest doorlaten. Hij reed ultra traag omdat hij, volgens de treinomroeper: “wegens de drukte in de wachtrij stond voor een overweg. Kort gezegd, de trein stond in de file. Hij stopte uitzonderlijk in Essen om nog maar eens gestrande reizigers op te pikken. Hij had een kwartier vertraging en tegen dat ze in Rotterdam aankwamen hadden ze nog tien minuten over en ze wisten niet op wel perron hun aansluiting kwam.

In Nederland hangt de info niet in de gang maar bij de ingang zodoende besloten ze met die valiezen rollend op een haastje door die gang te lopen en de perrons te bekijken. Ze kozen de goede kant. Twee traphallen verder hadden ze prijs. Ze stegen met een zucht, tot boven in de lucht en mske tuurde naar het infobord van de verwachte trein.

Slow pufte want er zijn geen roltrappen in Rotterdam Centraal. “Moe van het lopen?” vroeg de spoorwegbeambte die daar stond. “Van de trappen” zei Slow en wees op de mastodont van een koffer. Waar ze naartoe wilden wou hij ook graag weten en hij zei: “ja, dan is dit de juiste trein” en “daar komt hij trouwens” en hij vroeg in welke klasse ze zaten.

Slow zette zich in beweging maar de man zei: “wacht even” en dook zijn tas in. Hij gaf mske twee bonnetjes en zei: “prettige reis verder in éérste klas”. mske riep Slow terug en wees. Ik zet hier een prentje onder dat ik van internet haalde. mske zegt dat ze die van hen wel zal inscannen als ze terug zijn.

Van toen af verliep hun reis uitermate relax met meer dan plaats genoeg in een zo goed als lege wagon. De conducteur kwam langs en mske lachte toen ze de kaartjes gaf, ze zei: “die hebben we gekregen van een erg vriendelijke man”. “Dat was ik” zei hij. Maar ze wisten beiden dat mske dat wel wist.

Er was nog een misverstandeke wat verder dat ik jammer genoeg niet wil noch mag vertellen omdat mske niet wil geweten hebben waar ze naartoe zijn, maar het kwam er op neer dat ze via het perron even naar een andere wagon van de trein moest, ook in eerste klas natuurlijk, maar dat de deur net voor haar neus dichtsloeg toen ze wou afstappen. Maar alles kwam op zijn pootjes terecht en mske in de juiste wagon.