Dinsdag mochten de draadjes er uit en om nu niet alleen voor die tandarts naar Tienen te sporen zouden Slow en mske nog eens naar de markt in Tienen gaan ook.

Ze vertrokken te voet van hier naar het station, want ze moesten ook nog een pak afhalen bij Colruyt, een groot pak, een pak dat ze hoogst waarschijnlijk niet op de fiets zouden krijgen. Het zou niet lukken zoals die keer met de regenton. Daarom zouden ze beroep doen op de belbus en dus vertrokken ze ’s morgens te voet naar het station.

Om enkele minuten na twee kwam mske bij de tandarts buiten en repte zich richting station want daar was een trein om 14.12u en anders moesten ze tot tien voor drie wachten. Slow belde stante pede sofort immédiatement naar de belbus en kreeg Verdi.

En toen hij eindelijk iemand anders aan de lijn kreeg was de eerstvolgende belbus die van zes na vier. Dat wil zeggen dat ze zich twee uur in de Colruyt moesten zien te amuseren. Maar toen ze zo twee keer die ganse Colruyt waren rondgewandeld en het allemaal al gezien hadden en het nog geen drie uur was had mske er eigenlijk wel genoeg van. Ze zei: “als we nu eens vroegen of we die kar mee naar huis mochten nemen …”

Dat hebben ze gedaan. Ze zijn haast vier kilometer met die kar en hun aankopen door velden en wegen en dorpen te voet naar huis gekomen.

Maar nu stond die Colruytkar hier, op ons koerke. Die zijn ze gisteren dan maar terug gaan geven. Dat zijn dus twee dagen dat ze weeral een flink pak kilometers in de benen haalden, maar gisteren had mske wel haar flinke stapbottinnen aan. Dinsdag niet. Stel je voor dat die tandarts dacht dat ze haar wettelijke zelfverdediging aan haar voeten had zitten.

Voor wie dat allemaal niet gelooft, van dinsdag hebben we geen bewijs maar van gisteren wel! Kijk maar.