Er was eens heel lang geleden een tijd waarin je van die winkeltjes had, winkeltjes met jeansbroeken en bijpassende accessoires.

Het waren meestal kleine winkeltjes, zonder veel luxe maar enkele houten rekken waarop de jeansbroeken gestapeld lagen.

Ze hadden ook lederen tassen en ceintuurs en sjaaltjes, alles een beetje in die bepaalde stijl. Ze hadden ook juwelen. Ook in leer maar ook in sterling zilver.

Zo een winkeltje zou mske nu nog wel eens willen vinden maar meestal verkopen die nu van die fashionjuwelen, wat eigenlijk niets anders wil zeggen dan: “rommel”. Voor zilveren moet je bij een juwelier zijn, zeggen ze dan.

Maar de oorbellen, oorringen en oorhangers die mske in de vitrines van de juweliers ziet liggen zijn veel te afgeborsteld, er zitten te veel steentjes in en het lijkt wel of ze niet meer weten hoe abnormaal ze het nog kunnen wringen om toch maar weer iets nieuws te bedenken.

Wat is eigenlijk verkeerd met: mooi door eenvoud?