Bij het lezen van een artikel in de krant vorige week zondag, dat ging over een jongen van 17 die zichzelf te pletter reed tegen een boom en de bijhorende reacties had mske een déjà vu.

Niet echt een déjà vu, maar dergelijke situatie had zich ooit al eens voor gedaan, heel lang geleden, zo lang geleden dat mske nog dacht dat iemand van 19 al een volwassene was.

Hij was 19 en hij was een neef van haar moeder. Hij had thuis ongevraagd de auto uit de garage gehaald en was gaan rijden met enkele vrienden. En ze waren met auto en al in het water gereden. Hij was dood. Hoeveel van de anderen er overleden waren, dat weet mske niet meer. Ze denkt dat ze met vier waren geweest en dat er twee het ongeval hadden overleefd.

En toen hoorde ze haar vader en haar moeder over het voorval praten. Want, haar vader had wat schamper gelachen toen hij vertelde hoe de mensen, buren, vrienden en zelfs familie er op reageerden. Er waren namelijk twee tegenstrijdige reacties.

De enen zegden: “waren zijn ouders maar zo streng niet geweest en die jongen meer met de auto hadden laten rijden, dan was dat zeker niet voorgevallen”.

Terwijl de anderen net beweerden: “ge ziet wat er van komt, met al die laksheid. Waren ze maar strenger geweest, dan had hij zeker met zijn handen aan die auto niet durven komen”.

mske leest dat veel in die reacties van die gazetten, dat mensen die er van ver noch dichtbij bij betrokken waren of zijn, altijd zomaar weten wat gebeurde en natuurlijk ook direct klaar staan met het beschuldigende vingerke.