Het eerste bericht was kort en bondig: er waren klantengegevens gelekt bij de NMBS.

En ja, dan denk je efkes: “ja lap!” Maar wakker lig je er niet van. Je denkt wel dat je er bij bent natuurlijk, want ja, treintickets neem je wel degelijk via de website en al zijn de tickets aan het loket anoniem, zo op voorhand moet je wel je gegevens opgeven. En dan is er de gedachte die je wel mag hebben maar niet luidop zeggen ook nog.

Het volgende bericht meldde dat het lek groter was dan eerst gezegd, maar dan denk je niet meer: “ja lap!” want je gaat er zo al van uit dat je er tussen hangt.

Als dan het derde bericht je mogelijkheid biedt om te controleren, dan doe je dat natuurlijk, maar je geeft niet zelf opnieuw al je gegevens. Ha neen! Dat kan namelijk een truc zijn om er aan te geraken.

Maar ja, je naam opgeven is genoeg om te zien dat ze de rest ook kennen al blijkt enkel je emailadres “exposed” te zijn geweest.

En dan begint het. Want ze raden je aan om het te melden aan de privacycommissie. Privacycommissie? Zijn dat niet die mensen die ooit je gegevens zélf te grabbel gooiden en toen je klacht neerlegde, antwoordden dat zij vonden dat “die mensen” het recht hadden je gegevens te kennen?

Wat nut heeft het van klacht neer te leggen? Gaan ze dan iedereen verplichten je emailadres te verwijderen?

Wat als je geen klacht neerlegt en later komt er meer bij kijken dan enkel maar ongewenste mail?

En dan blijkt dat ze van overheidswege ook wel interesse hebben voor dat lek.

Zouden daar ook een gedacht hebben dat ze niet mogen zeggen?