Het is niet netjes als je met iemand lacht. Het is niet mooi mensen er op aan te kijken omdat ze zus of zo … Dus gaan we het nu niet over een dikke vrouw hebben maar over een vrouw van aanzienlijke omvang.

Slow en mske hadden haar eerder al gezien in de stationshal van Landen waar ze zich ophield met enkele verlopen personages. Het spijt ons het zo te moeten uitdrukken, maar anders krijgen de lezers geen klaar zicht op wat we bedoelen.

Ze sprak erg luid, op een manier die kon wijzen op zelf dronken zijn of op een zekere vorm van iets minder bedeeld te zijn op ander gebied. De dame in kwestie woont aan de overzijde van de spoorweg en heeft blijkbaar de stationshal uitgekozen als uitvalsbasis of als ontmoetingscentrum met de maten.

Vorige dinsdag stapten Slow en mske het perron op en hoorden luid iemand: “Lander” roepen. mske keek rond. Niets te zien. Enkel de matrone zat voor haar deur op een stoel. Nu klonk de kreet: “Lander” wel erg vaak. Niet regelmatig maar toch met een interval van luttele seconden. De mannen die aan de sporen werkten hadden al eens terug geroepen.

mske vroeg zich af wat ze hoorde. “De vrouw” zei Slow, terwijl hij met zijn kin richting overkant wees. En toen begon het. De vrouw zat te veraf om haar mond te zien bewegen, al weet mske pertinent zeker dat ze op een zeker moment haar hand met sigaret voor haar mond had toen de kreet weerklonk. Maar Slow hield vol dat zij het was.

Op een zeker ogenblik sprong ze op en stond met haar armen te zwaaien richting mannen aan het spoor. “Nog meer bewijzen nodig?” vroeg Slow.

Was het de vrouw? Wie zal het zeggen? Op wie riep ze? Wie zal het zeggen? Was het op één van de mannen? Op iemand anders? Op de hond? Wie weet dat?

Of anders gezegd … wat Slow en mske toch bezig houdt als de trein tien minuten vertraging heeft door werken aan het spoor in Waremme.