Slow en mske gingen naar zee. Amke en Ella gingen mee.

Het weer was schitterend, gewoonweg schitterend.

Ze wandelden over de dijk, over het strand, in de duinen. Ze keken naar al wat er te zien was: schelpjes en beestjes en mensjes.

Toen vond Slow de koord. Ze was toch enkele meters lang. “Kijk” zei hij “een slang” terwijl hij de koord voortsleepte over het strand.

“Weet je wat je nu moet doen?” vroeg mske. “Nu moet je, telkens je mensen tegenkomt zeggen dat hij mooi moet meekomen”.

“Of dat het een brave is” zei Amke en ze lachten en lachten en hij kreeg al snel de naam “Blaffie”.

Kort daarna wisselde Blaffie van eigenaar, Slow is niet zo hondenuitlaatgezind, denk ik.

Amke had hem nu aan de lijn. En toen ging dat beest toch zo vervelend voor mske lopen dat ze toch twee keer op zijn staart trapte zeker. “Weet je” zei Slow “nu moet je heel droevig kijken en aan de mensen vragen of ze Blaffie niet gezien hebben”.

Dat deden ze niet. Ze zijn wat warms gaan drinken en hebben den Blaffie schoon opgerold, want die moest mee naar huis. Tja, Amke wou den Blaffie niet zomaar aan zijn lot overlaten … al beweerde Amke dat hij onder de tafel zat in dat cafeetje.