Zo op een avond dat mske hier van haar oxo zat te genieten, kreeg ze ineens haar tas in het oog. In dit geval heet een tas nu niet meer tas maar mok. Soit, ze zat dus van haar oxo te genieten en haar oog viel op het gele beerke op de mok.

En ineens zag ze, in gedachten, het groene beerke op de mok. Maar die mok is al lang stuk. Heel lang zelfs. Die is nooit hier geweest.

Die zette ze op een mooie morgen boven op de afwasmachine klaar om die er in te steken toen Foxie, dat was Zonekes hond, ineens opsprong tegen mske. Door dat opspringen raakte hij een voorwerp, wat weet mske niet meer. Dat voorwerp viel neer op het lepeltje bij de mok, het lepeltje wipte omhoog en werkte als een hefboom waardoor de tas door de keuken te pletter vloog, waarop Foxie mske hoogst beschuldigend aankeek.

Hoe komt een mens nu jaren daarna terug op zo een prutsvoorval? Door die oxo?

In elk geval waren er minstens vier tassen geweest waarvan mske er maar twee gewild had. De twee andere waren niet zo schattig. Nu ging mske toch eens kijken of ze zo geen fotootje van een tas vond, maar jammer genoeg alleen van de gele, die we dus zelf ook hebben.