Je dommelt in rond 18u. Je dommelt in rond 19u. Om 21u mis je een deel van de film op tv. Je besluit om 22u van er maar een eind aan te maken … aan de dag natuurlijk. Want je hebt al een ganse week niet goed geslapen en je hebt er een zesuurlange treinreis opzitten om in dit hotel te belanden. Je trekt dus het licht uit en je valt prompt in slaap.

Tot ineens … het lawaai is immens. Ware het niet dat je al onder het dak te logeren lag, je zou zo tegen het dak omhoog vliegen. De sirene van het brandalarm! Ze huilt! Ze schreeuwt! Ze brult!

Je lief trekt zijn kleren aan en als hij zover is gooit hij de deur open om net iemand van de balie te horen verzekeren dat het in orde is.

En dan zegt hij, echte anticlimax hoor, dat hij van het schrikken naar de wc moet. En daar zit hij dan ook als jij in de gang hoort dat ze uitleg geven aan de slaapgrage buren.

Zodoende kan hij daarna nog naar beneden, naar de receptie, om daar te vernemen dat er mogelijk één van de andere gasten op de kamer gerookt heeft. Oh ja? Waarom gaat de rookdetector in de betreffende kamer dan niet af, maar wel die loeiende sirene die zich in jouw en alle andere kamers bevindt? Ze komen zelfs niet vragen of alles wel in orde was, want uiteindelijk hebben ze niet gezien dat je die deur, te laat, opende.

Je ligt nog enkele uren wakker. Je luistert. Hoor je niets dat op brand duidt? Je snuift. Ruik je nu echt brandlucht of is het inbeelding.

De volgende ochtend sta je aan het ontbijt. Ze vragen niet, zoals je verwachtte, of je goed geslapen hebt. Neen, ze zeggen: “nogal een toestand vannacht hé” en rekenen met volle plezier de volle pot terwijl jij niet voor de volle pot tevreden bent.

De uitleg? Een vrouw heeft vergeten tijdens het douchen de douchedeur te sluiten. Die van de badkamer dus ook. Douchen om 1.06 ’s nachts. Tja, moet kunnen.