Hadden we het over de roes van gelukzaligheid waarin we, ondanks alles, toch al een poos verkeren?

Nah, nah, nu niet dat dat nu niet meer het geval is, maar er komt toch maar weer eens een probleemke opduiken.

We zegden het, de zaak is afgeslankt omwille van de evenementen. Dat houdt in dat ze hier alle slechte betalers en zageventen vriendelijk het gat van de timmerman hebben gewezen en zich thuis nog enkel bezighielden met wat ze hier hun goede klanten noemden.

Goede klanten zijn zij die dus niet zagen en correct betalen, het is te zeggen contant.

Nu bleef er toch een betaling uit zeker, mske mailde efkes want die vriendelijke meneer had dat in de vijf jaar en een half die ze nu samenwerken ook al twee keer gedaan. Maar toen excuseerde hij zich, hij had de facturen onbetaald geklasseerd, en betaalde prompt.

Maar nu gaat hij beweren dat er een afspraak was dat hij een maand tijd kreeg om de facturen te betalen. Niets is minder waar! De leugenbrok.

Er werd en wordt hier steeds met contante betaling gewerkt. Hij heeft, voor sommige dossiers, al een maand uitstel. Ah ja! Die welke mske of Luc op de tweede van de maand doen worden pas op het einde van de maand gefactureerd. En dat terwijl meneer zelf vertelt dat zijn klanten op voorhand moeten dokken.

Bovendien willen de onderaannemers boter bij de vis. Dat wil zeggen: betaling per dossier en dat mogen ze hier dan voorschieten.

We hadden nooit problemen maar nu ging die wel op zijn achterste benen staan. Want op mskes mail waarin ze het voorgaande efkes uit de doeken deed sneerde hij dat hij iedereen binnen de maand betaalde en dat hij geen herinneringen wil krijgen voor facturen die geen maand oud zijn. En als mske daar niet mee kon leven zou hij het jammer vinden maar dan moesten ze de samenwerking maar beëindigen.

Aha! Maar zo zijn we hier niet getrouwd zenne. Zomaar zijn goestingske willen doordrijven over een eenzijdige beslissing? mske mailde terug dat ze dan afzag van verdere samenwerking, dat ze het laatste dossier nog zou doormailen, waarop hij antwoordde dat hij die factuur daarvoor ook wel wil voldoen.

Wat dacht hij toen? Dat ze het niet zou doen? Die kent ons mske nog niet. Dinsdag, zo net na de dag en vlak voor de avond zond ze de factuur door met als onderwerp: “eindfactuur”.

Woensdag kwam de mail. Hij mailde dat de factuur zal betaald worden. Maar! mske moest de situatie toch eens bekijken. Want, vroeg hij zich af, was dit alles de moeite waard om een jarenlange samenwerking op de helling te zetten? En dat omwille van een, zijns inziens, normale betalingstermijn.

mske weet wel dat ze daar zou moeten op antwoorden. Haar antwoord zou luiden dat ze bij haar beslissing blijft. Maar mske gaat dat niet doen. De ervaring leert haar dat er op een mail van haar, weer een mail van hem zou komen, die ze zou moeten beantwoorden.

mskes neen is neen. Mogelijk heeft hij de consequenties voor zichzelf nu onder ogen gezien. Want waar kan hij nu naartoe met zijn dringende dossiers?

Zou hij terugkrabbelen … zelfs dan niet. Het vertrouwen is geschonden.