Hier thuis hebben we een reuzegroot bed. Niet het grootste dat er bestaat maar het gaat wel die richting uit.

Het komische is dat we samen in het midden van dat bed liggen, plaats zat dus.

Op hotel echter kan dat wel eens anders zijn.

Die ene keer werd ik wakker van pijn in mijn arm. Pas toen ik klaar wakker was ontdekte ik waarom die arm zo pijn deed. Die had alle moeite van de wereld om mij in dat bed te houden, terwijl Luc, als naar goede gewoonte, zich in het midden genesteld had.

Hij, die altijd beweert een lichte slaper te zijn, werd niet wakker van mijn poging om hem op zijn zij te rollen, zodat ik toch plaats zou hebben. Ook niet toen ik aan de andere kant van het bed aan zijn arm ging staan trekken.

Van grote miserie ben ik maar terug het bed ingekropen en heb hem met mijn achterkant zover teruggedrongen tot ik toch op min of meer normale wijze, op mijn zij wel te verstaan, van dat bed gebruik kon maken.

“Ik heb vannacht slecht geslapen” vertelde hij in de vroege ochtend.

Ik had er zowaar kompassie mee.