Je hebt er twee evenementen op zitten. Je was pas om twee uur ’s nachts thuis. Maar je mag uitslapen.

Om half acht ’s morgens gaat de telefoon. Je neemt op. Algemene stilte. Maar je hebt wél iemand aan de lijn.

Je ploft de telefoon terug op de staander, foetert wat en slaapt verder.

Een poos later, je bent wel al op maar nog niet wakker, vraagt je lief: “wat was dat nu met die telefoon?”

Je pakt het ding en kijkt in de lijst van de oproepen. Het antwoord luidt: “anoniem”.

Straf hé, dat anoniem weet wanneer hij, of zij, precies moet bellen om het hardst te storen. En natuurlijk kon anoniem niets zeggen, want dan was hij, of zij, niet anoniem meer geweest.