Toen ik zo in de krant las dat Wickie De Viking dit jaar op de Rode Kruis-sticker zal staan, dacht ik ineens aan Maya de Bij die je ook weer overal ziet opduiken.

En toen ineens zag ik ook de Barbapapa’s weer. En al dateren al die figuren van toen Zoneke een heel klein Zoneke was, had hij indertijd enkel een voorkeur voor deze laatste wezens.

Hij kende al hun namen, die ik indertijd ook wel kende maar nu wel vergeten ben, al weet ik wel nog dat die met het springerige haar Barbabob heette.

Nu zijn ze er weer om een nieuwe generatie ukjes plezier te bezorgen.

Wat ook weer terug lijkt te zijn is mijn voornaam. Die is jaren uit roulatie geweest. Ik dacht dat ik de laatste generatie was geweest die zo heette.

Laat me nu toch op de laatste evenementen drie keer met mijn eigen naam geconfronteerd worden, de eerste keer met het kindje -één jaar oud- zelf, de tweede keer met een fiere papa die me vertelde dat zijn dochtertje van 15 maanden ook zo heette en de derde was een twintiger, maar die was dan wel van Spaanse origine.

Die jongedame telt natuurlijk niet mee voor het terug in zwang komen van de naam.

En ja, alles komt terug. Wij zijn er dus ook weer, al slapen we -als alles goed zit- nog een poosje uit.