Donderdag ging dat verband van mijn knie. “Ontspannen” had die dokter gezegd en hij bleef daarop hameren. Maar ik ontspande. Dat dat been zo stijf was als een hark, daar kon ik ook niets aan veranderen met gewoon te denken dat het wel kon.

Die knie zag er wel gehavend uit en nogal blauw.

Nu ja, gewoon blijven bewegen en niet forceren en hij had het ook over fietsen. Op de evenementen? Neen dus. In de mate van het mogelijke deed ik dan kleine oefeningetjes: plooien en strekken.

En hoe raar het ook klinkt, ook manken went. In het begin moest ik echt denken: “niet manken”.

En die keer dat Luc achter het hoekje stond te kijken of ik nog mankte en ik dat merkte heb ik maar eens met mijn achterkant gewaggeld.