Marie-Rose vertelde over de mogelijkheid om aan het water te wandelen. Dat vertelde ze omdat Luc en ik niet zoveel konden wandelen als we op de evenementen zijn. Ze vertelde hoe en waar en zei dat ze wel mee wou gaan.

Ineens dacht ik aan een uitdrukking van lang geleden. In het dorp, dat nu Affligem heet, kon het dat, wanneer je naar school ging en het huis van een klasgenootje passeerde, je even aanbelde zodat je samen naar de school kon lopen.

Dan zegden we: “ik ga Emmy roepen”. Daar dacht ik aan. Ik zei het ook zo tegen Luc: “vanavond gaan we wandelen en we gaan Marie-Rose roepen”. Luc keek eerder eigenaardig. Blijkbaar is het niet algemeen gekend, wat ik ook al dacht, omdat ik het al die lange jaren sedertdien niet meer gebruikte en ook niet meer hoorde.