Die eerste dag, zaterdag, waren er de Highland Games. Daar zouden we niet naartoe gaan. Maar er zou een parade zijn van bagpipebands. Die wilden we wel zien.

Voor het begin hadden we al de opwarmertjes. Tijd om te filmen en foto’s te nemen. En de parade? Ach ja, Arran is maar een klein eiland. Er waren vier bands in die parade. Luc filmde en filmde en ik nam foto’s, waarbij één vierde van die parade aan mijn neus voorbijging omdat één of ander vrouwmens, net voor mijn neus ging staan. Ik vertikte het om weg te gaan, Luc zou me wel de nodige foto’s bezorgen.

Die avond keken we naar een reeks zelfjes die Luc had gemaakt met de GoPro. We lachten ons een kriek. Hij maakte de camera leeg en keek sip. Hij had vergeten die zelfjes op te slaan. We lachten groen.

En het lachen verging ons helemaal toen we de filmpjes van de parade wilden bekijken. Want wat had hij gedaan? Hij had zich vergist in start en stop zodat alle randgebeuren en zijn voeten en boordstenen op de film stonden, maar de bands zelf niet.

Nu ja, we hadden het toch wel meegemaakt en waren er zelfs zo in opgegaan dat we besloten dat we niet meer naar het Schots weekend in Alden Biezen gaan. Dat is nep. Allemaal bands die hetzelfde aireke spelen zodat ik het beu ben gehoord.

Die Schotten, die hadden meer op hun repertoire.

Dus, nu moeten we het doen met de foto’s die ik heb. En wou ik ze oorspronkelijk allemaal op dezelfde plaats hebben, wat door die voorkruipende vrouw niet kon, heb ik van allemaal maar een andere pose gekozen.