Ribblehead Viaduct en omgeving vond ik per toeval zoals gezegd. Maar het was niet de enige bestemming die ik op een eigenaardige manier koos. Er kwam nog meer.

Dit keer was het een artikel in Metro. De titel luidde: “Mysterie in Schotland: waarom sprongen 600 honden van deze brug¹. En dat precies op een tijdstip dat ik zou beginnen met het plannen van de vakantie. Neem dan die waargenomen geest er nog bij en ik besloot Lady Overtoun met een bezoekje te vereren. “Als het niet te ver om is” zei ik tegen Luc.

Ik zocht het nodige op en vond een -mogelijk plausibele- uitleg. Minks!²

En zodoende reden we in Ardrossan van de boot en reden richting noorden. Onze gps echter vond de juiste postcode niet waardoor we in Dumbarton uit kwamen. En toen begon Lady Overtoun het zat te worden, denk ik.

De eerste twee aan wie we de weg vroegen kenden noch Overtoun House noch brug. Toen de tweede ons zelfs de weg terug naar Erskine Bridge wees, voelde ik al met mijn ellebogen dat ze gewoon niet gestoord wou worden door lastige vragenstellers.

De derde, jà die keek werkelijk heel erg geschrokken, die kende het wel, maar hoe je er moest komen, dat was wat anders. Na een omslachtig verhaal over de brug van het station en de heuvels in, reden Luc en ik maar na de brug van het station de eerste links. Die weg ging tenminste richting heuvels. En wat zagen wij daar zomaar staan. Een wegwijzer verdorie! “Overtoun House footpath” zei die wegwijzer.

We parkeerden de auto, trokken onze wandelbottinnen aan en volgden de aangewezen richting. En daar stond hij weer, hij wees ons de druk bereden weg over, een steil oplopende straat op. Ik vroeg de vrouw, die samen met ons zou oversteken of dat wel de goeie weg naar Overtoun House was. En ja, weer die geschrokken blik. Mja, dat was het wel, maar, of we die nu zouden nemen … Maar toen ze zag dat we toch aanstalten maakten, zei ze snel dat er een andere was. Even die drukke weg volgen en dan, ja dan zouden we het daar rechts wel vinden.

Nogal raar allemaal, dat vond ik er van.

En inderdaad, daar rechts was een groot ijzeren hek waar op gemeld stond: “Overtoun Estate”. Even nalezen leerde ons dat we er wel degelijk door mochten en dat deden we. Er stond weer een wegwijzer die ons vertelde dat Overtoun House 1.8 mile verder was. We volgden de oplopende gemacadamiseerde weg, tot aan een nieuwe wegwijzer die ons het bos in leidde, steile trappen af en steile trappen op, om weer op de oplopende gemacadamiseerde weg uit te komen. Wat een klucht!

Andere wandelaars en joggers en honden -jawel loslopend- vonden dat blijkbaar niet, waarschijnlijk kenden ze de omgeving en bleven dus uit die bossen.

En toen werd het plat en zagen we de brug voor ons liggen met Overtoun House daarachter. Net zoals ik had gedacht, een mooie brug.

En aan de andere kant hetzelfde.

We daalden die helling niet af, er stond trouwens een draad voor gespannen en bovendien hadden we geen zin om tussen al die wildgroei te struikelen en naar beneden te rollen, de honden achterna. We hadden de foto van het artikel toch.

Het huis? Eerst dacht ik dat er een restaurant in gevestigd was, maar toen we dichter kwamen zagen we dat het een soort tearoom was. En wat meer was, we waren net op tijd om niet te laat te zijn. Het was twintig voor vier en om vier uur sloten ze de deuren. Dus zijn we een snel ijsje gaan eten.

Natuurlijk moesten we een ijsje gaan eten. Hoe zouden we anders meer te weten komen over die honden. Het meisje was nog erg jong en spraakzaam. Ik kan enkel herhalen wat zij vertelde. En dat ging als volgt:

Dat het bizar was, dat ze Overtoun House niet kenden in Dumbarton, want ooit was het een kinderziekenhuis. De meesten van hen zijn er geboren.

Die 600 honden van die brug? Dat is fabeltje. Zij woont daar. En al de tijd dat ze daar woonde (?), zijn er maar drie honden gesprongen die het hebben overleefd. En ze mogen vertellen wat ze willen: er zitten wél minks onder die brug.

Voor één of andere krant of TV-uitending werd een vrouw geïnterviewd die geen hond heeft, maar die daar toch op wandel was met “haar” hond. Een reporter had gevraagd of ze dat nog durfde. Waarop de omstaanders zegden dat die vrouw geen hond had. Daarop had die maar alleen wat gemompeld.

Overtoun House was eerst het buitenverblijf van Lady Overtoun uit Glasgow. Daarna werd het een kinderhospitaal. De periode dat het leeg stond, vond de toenmalige conciërge het plezant om zijn vriendin te laten schrikken en later werd dat nagedaan tegenover anderen. Vandaar die spookreputatie.

En toen was het vier uur. Er kwam een oudere man die alle deuren begon af te sluiten. Hij was niet kortaf, noch onbeleefd maar wel vastberaden. Luc was nog even binnen naar de sanitaire voorziening. Even had ik de indruk dat hij wat zou zeggen maar ik was hem voor en zei dat Luc er nog aankwam. Hij bleef deuren dicht doen en afsluiten.

Om precies vier uur stonden we buiten en viel de buitendeur achter ons in het slot.

We hadden de keuze, dezelfde weg terug of toch maar dat andere paadje proberen al had het meisje ook al bedenkelijk gekeken en gezegd dat het een moeilijk paadje was, maar het was maar 1.6 mile en we moesten nog 300 km rijden. De beslissing was snel genomen.

Het was een grappig paadje, ik amuseerde me te pletter. We moesten over omgevallen bomen, uitgespoelde stukken weggetje en Luc ging alsmaar somberder kijken, want zoiets, tja, dat vind hij niet plezant.

En toen ineens:

Een smal klimmend paadje bracht ons naar de heenweg en zo konden we terug.

Eens terug thuis hebben we nog veel meer opgezocht over Overtoun House. Ook dingen die ik iets enger vind dan wat spokerij. Maar dat heeft hier dan ook niets te betekenen. Het spruit enkel voort uit mijn -iets of wat- gekleurde mening over sommige zaken.

Wat waarheid is en wat niet? Wie zal het zeggen.