Regen of geen regen, -het waren trouwens maar twee dagen- we gingen op tocht. Onderweg haalden we een groepje in dat meer leek te kruipen dan te stappen. Dat was te wijten aan hun schoeisel. Twee van de vier waren voorzien van rubber laarzen – in de normale spreektaal katsjoe botten genoemd. Ik heb een hekel aan katsjoe botten, ik heb er zelfs geen. Ik vind dat je daar koude voeten in krijgt en dat ze enkel goed zijn om door water te waden. Goed, dat is mijn gedacht.

Nu heb ik geen weet wat de derde -enige man in het gezelschap- aan zijn voeten had, maar de vierde … Die droeg linnen basketsloefen.

Ze werd ondersteund door één van de rubberlaarzendraagsters, want anders zou ze languit -en breeduit ook- in de gladde modder beland zijn.

Bij een stuk waar het toch wel extreem was, er was namelijk een tractor gepasseerd, liet zij met de rubber laarzen de andere los en schoof moeizaam door de zuigende modder, waarop de basketsloefkes jengelden: “moet ik dat hier alleen doen?”

…

Meestal houd ik er rekening mee dat mensen hier kunnen lezen. Nu ook.

Meestal houd ik me een beetje op de vlakte. Nu niet.

Basketsloefen zijn niet de geschikte uitrusting voor een boswandeling in de Ardennen in de herfst en in de regen. Nah!