Vorige week had Myriam van Villa Kakelbont over stilte in de klas tijdens het handwerken. Zij gingen dan zingen.

Hoe het er veel langer geleden aan toe ging, kan ik me echt niet herinneren, maar in mijn tweede jaar humaniora ging de lerares zitten voorlezen. Ze nam het boek: “De Waanzinnige Kluizenaar”.

Het was op zekere manier een godsdienstig boek, aangezien alle personages erg godsdienstig waren en dat ook te pas en te onpas liepen te verkondigen.

Anderzijds had het wel iets. Want toen wij, door de functie van mijn vader, in oktober van dat schooljaar moesten verhuizen, vond ik het jammer dat ik de rest van het verhaal niet kende.

Ik heb het boek gekregen bij één van de volgende geschenkgelegenheden. Ik heb het nog.

En die bedenkingen over dat godsdienstig heb ik pas achteraf gemaakt. Op mijn dertiende vond ik dat nog helemaal normaal.