Die keer dat ik het postje zat te schrijven over de schreef wilde ik eigenlijk als titel “Levenslied” zeggen. Maar bij het opzoeken van een prentje zag ik dat men met levenslied eigenlijk smartlap bedoelde.

Eigenlijk maar bizar, dat mensen al dat snotterige zo mooi lijken te vinden, net of ze niet ontroerd kunnen worden door iets moois (ah neen, dat moeten ze kapot maken) of iets vrolijks.

Ik weet nog dat mijn moeder ze zong, die levensliederen over moeders die stierven bij de geboorte en zeemannen die nooit terugkwamen.

Maar ook later, ten tijde van “Man bijt Hond” wou dat wicht dat ik het over Dodebroer zou hebben, want dat was zóóó mooi. Ik zou niet weten wat er mooi is aan een jongentje van 20 maanden oud dat overlijdt aan kanker en waarvan de broers en zussen hun hele leven het gevolg mochten dragen.

Waarom smartlappen nu ineens levenslied moeten heten, ik weet het niet, maar gelukkig bestaat er in het leven meer dan alleen maar ellende.