Iedere liedjesschrijver weet het, valse noten moet je schrappen. Dan vraag ik me af waarom ik in het lied van mijn leven de valse noten niet zou mogen weren maar het wel dien uit te praten. Uitpraten was nooit aan mij besteed en zal het ook nooit zijn. Je moet een lied niet aanpassen aan valse noten.

Gezien mijn hele jeugd al vals klonk, dacht ik, na alle perikelen van de laatste jaren nu eindelijk wat emotionele rust te krijgen. Ik ging er zelfs van uit dat het ons gegund zou zijn. Nog steeds naïef, nog steeds gelovend in de mensen. Hoe dom kan ik toch zijn.

Want, zie je, uitgerekend dan, komt iemand, als goede vriendin(?), me zeggen dat Luc de manier waarop ik tegen hem praat niet verdient. Zulke uitspraken vertaal ik naar wat ze echt willen zeggen. In mijn geval dan dat ik Luc niet verdien. In Lucs geval dat hij te stom is om voor zichzelf op te komen.

En daar ging ze! Dat meisje, dat naïeve kind in mij, dat blij was dat ze een unieke man tegen het lijf was gelopen, dat dacht dat wat wij samen hadden zo fantastisch was, dat we er niet aan dachten dat we het moesten beschermen tegen gemeenheid.

Uitpraten? Dat zou willen betekenen dat ik zou moeten accepteren dat iemand zoiets tegen mij mag zeggen. Kort gezegd: wat Luc en ik samen hebben is het mooiste in mijn leven en ik zal het nooit nemen, dat eender wie, dat wat ik als van het zuiverste karaat beschouw gaat bestempelen als een ordinaire kei en mijn hoogste goed -zijnde onze fantastische band- met kak modder gaat besmeuren.

Gelukkig was het niet geweten dat op die dag, behalve de pijn in mijn schouder en de bedroevende kwaliteit van de medewerkers tijdens dat bepaalde evenement, het ook nog Zus’ verjaardag was, ze hadden het ook nog kunnen gebruiken als excuus.