De vrouw bleef staan en ik dacht dat ze wat wou vragen. “Je hebt een steen” zei ze en wees naar het steentje dat aan een touwtje aan mijn hals hangt.

Ondanks het feit dat ik dat wel wist zei ik toch maar “ja, inderdaad”.

Ik dacht dat het gesprek voorbij was, maar neen. “Het is een kleine steen” zei ze. Ik beaamde, ik loop echt niet met een reusachtige kei aan mijn nek.

En toen ging ze pas van start. “Weet je” zei ze en ze begon me daar een uitleg te geven over stenen die je niet door een ander mag laten aanraken en die dood zijn als ze van hun kettinkje vallen en dat je ze dan moet begraven om hun kracht opnieuw op te wekken … Zo ging ze maar door. Eerlijk gezegd, ik had die uitleg ook wel al gelezen maar er niet al te veel waarde aan gehecht.

Toen ik dacht dat ze uitgesproken was liep ik verder maar ze kwam me achterna gehold. Ze zei: “wat ook goed is, is de steen een nacht in een glas zuiver water leggen, er ’s morgens terug uithalen en dan dat water opdrinken”. Dàt had ik nog niet gelezen.

En zeggen dat ik die hanger had gekocht voor de grap.

Dat was zo een opwelling geweest toen ik las dat rozenkwarts iets met liefde te maken had. En ik was toch te oud om met een hartje rond te lopen.

In Oostende was zo een steenwinkeltje en daar kreeg ik de eerste keer te maken met een overdreven eerbied voor stenen. “Afblijven!” zei de verkoopster verschrikt terwijl ik nog niet eens een beweging maakte en alleen maar keek. Ik liep terug naar buiten en niet alleen omdat die stenen dan ook nog zo verschrikkelijk duur waren.

Laat me nu toch kort daarna bij Essenza -De Tuinen in Nederland- hangertjes zien staan mét steen voor 7€ en ze waren nog mooi ook. Ik kocht er twee: een rozenkwarts en een sodaliet omdat men mij ooit vertelde dat die werking had op de inspiratie. “Goed voor het blog” grapte ik maar de blauwe steen bleef wel in mijn “Whitley Bay” kistje liggen.

Na het gesprek met die vrouw overwoog ik om ze alle twee te dragen. Die zei namelijk dat het kon. Maar neen, toch maar niet