Soms zie ik ze, op rommelmarkten en zo meer, de oude poppen van weleer. Dat herinnert me aan de poppen die ik ooit kreeg. Grote onhandige stijve dingen die geen enkele ziel hadden.

Maar als ik al mocht spelen, dan moest ik spelen. En dat moest dan wel met poppen. Zo vond mijn moeder.

Ik speelde liever cowboy en indiaan of zoiets levendigs.

Maar de poppen? Ze zaten met armen en benen stijf vooruit in hun stoeltjes en ik schonk koffie uit een kinderkoffiekan waar niets uit kwam.

Dan liever Jim, daar kreeg ik tenminste contact mee.