Hij wou geen Frans spreken, neen. Hij sprak Nederlands. Engels? Ook niet.

Ik sprak dus Nederlands, maar toen ik merkte dat hij wel eens niet mee was met wat ik zei, ondersteunde ik mijn Nederlands met handgebaren.

Dat werkte.

Na de dagen die we omwille van ons pensioen niet aanwezig waren, wisten de collega’s me te vertellen dat alles best verlopen was, vermits zij met hem in het Engels hadden gepraat.

Hij keek schalks toen ik hem ermee confronteerde. “Zo leer ik niet” zei hij.

We hebben afgesproken dat ik alles in het Nederlands zal zeggen -hij ook- op voorwaarde dat hij wel zegt als iets niet duidelijk is. Daar kon hij mee leven.