Soms zitten we in de auto, Luc en ik en ineens bedenk ik iets en mail hem. Jawel, terwijl ik naast hem in de auto zit, ik zeg niets, ik mail.

Gek is dat niet. Want zie je, tegen dat we thuis zijn heb ik veelal al vergeten wat ik bedacht.

Zo een half jaar geleden hadden we enkel de CD van “Stampen en Dagen” in de auto. Dat kwam omdat Luc de oudere CD’s niet goed meer vond. “Teveel van hetzelfde genre op één schijf” zei hij dan. Hij wilde meer afwisseling in de muziek die in de auto speelde.

En daar is hij mee bezig. Dat had hij ooit vroeger, voor we elkaar kenden, ook al eens willen doen, maar ja, de tijd en de besognes des levens.

De eerste CD had hij in alle stilte gemaakt. De volgende eigenlijk ook. Daarna wist ik wel wat hij doende was.

En toen ging hij eens informeren. Waren er nog Nederlandstalige liedjes die ik goed vond? Want hij had al Engelse genoeg. En kende ik nog zeemzoete plakkers? Wou ik er nog wat anders op?

Zodoende! Telkens ik dan aan een liedje dacht -meestal is dat dan in de auto bij het horen van wat hij al maakte- moet dat doorgegeven worden.

De eerste keer mailde ik van op mijn telefoon. Thuis keek hij me nogal eigenaardig aan en vroeg: “heb jij nu echt van in de auto gemaild?” De tweede keer zei hij niets, alles went waarschijnlijk.

En dan zaten we op de evenementen en tijdens de pauze gaf ik een titel op. Eens thuis wisten we toch geen van beiden nog welke. “Mail die in het vervolg eens door” zei Luc.

Eerlijk gezegd, als hij aan dit tempo doorgaat, moeten we echt wel een grotere CD-box voor in de auto voorzien.