Op de dag dat Zoneke werd geboren, kwam mijn vader de ziekenhuiskamer binnen. Mijn moeder had nog wat te regelen aan de receptie.

Ze kwam wat later en vertelde aan ieder die het horen wilde dat ze gaan tekenen was om haar lichaam, na haar dood, af te staan voor de wetenschap.

Ikzelf had daar op dat ogenblik geen boodschap aan. Maar achteraf hadden we het erover, Broer en ik. Hij zei dat ze deed wat ze wou, maar hij liep niet achter een lege kist. Ik dacht er het mijne van, zowel over de lichamen voor de wetenschap als over die -andere- lege kist waarheen ze toch alle jaren op bedevaart trokken.

En ik besloot dat ik wou gaan zoals ik gekomen was. En op dat ogenblik kon het eigenlijk al niet meer want ik was mijn amandelen al kwijt.

Uiteindelijk weet ik niet of het doorgegaan is. Door de breuk heb ik het ook nooit geweten, ook nooit gevraagd.

Wat blijkt nu? Als de wetenschap niets met je dode corpus kan doen, verkopen ze je gewoon door. Blijkbaar zijn ze er ook niet vies van om lichamen, die ze kregen om onderzoek op te verrichten ten dienste van de mensheid, te versjacheren aan diensten die óók onderzoek verrichten, zij het niet ten dienste van de mensheid.

Wat ik gisteren ook schreef? Om de poen is het te doen?

Mijn besluit staat vast: ik ga zoals ik gekomen ben minus de enkele attributen die ik onderweg verloor en mogelijk nog zal verliezen.

En liever ik zonder kist dan een kist zonder ik.