Door een oud zeer is hier al jaren geen sprake van een hond, één keer uitgezonderd. Nu we op pensioen zijn, had ik al eens geopperd … Niet dat het onmiddellijk kan, aangezien we nog steeds de op- en afbouwen doen.

Maar Luc zei snel dat we dan wel Schotland konden vergeten. Dat is waar, al weten we niet wat dat na de Brexit gaat geven.

In elk geval zou een hond in huis toch een motivatie méér zijn om dagelijks te gaan wandelen, ook in wind, regen en sneeuw.

Een teckel, dat zou een oplossing zijn. Of twee teckels, kwestie dat ze wat samenspraak zouden hebben. Maar dan wel liefst ruwharig. Die lange haren van een langharige of dat afgeborstelde van een gewone, neen. Een hond met een beetje een rebelse uitstraling, dat past precies.

Zoneke lachte toen ik het vertelde. Zoneke weet dat ik vroeger geen hond wou waar ik kon over struikelen.

Het is maar een idee waar ik zelf nog te maken krijg met meer contra’s dan pro’s.

Laat ons nu toch op de dijk in Harlingen een koppel tegenkomen met een ruwharige teckel. “Kijk” wees ik Luc “zoiets wordt onze toekomstige hond”.

“Dat is een deurmat!” stiet hij uit, waarbij hij -zoals hij achteraf meldde- een tochtrol bedoelde.