De vrouw -met hond- liep in de weg voor de foto die ik wou nemen. Nu ben ik niet moeilijk. In zo een geval wacht ik tot het zicht vrij is. Maar dat gebeurde niet. Het mens drentelde en drentelde en keek altijd stiekem om om te zien of we er nog niet aankwamen.

Ik gaf het op, het was klaar en duidelijk dat ze drentelde om een parolleke te kunnen doen. Ik nam de foto en we vervolgden onze weg.

“Als ge goei schoenen hebt is het best te doen” zei ze in het passeren. De man van de Lourdesgrot en die van het vuurkestook indachtig, zong ik jolig: “dàt hebben we” en liep gewoon door.

Ze zag toch ook dat we niet op teensletsen liepen.

Moest ik haar nog van die foto afkrijgen ook.