Luc heeft iets aan zijn oog. Dat gaat en dat komt. Ik ga dat niet meer helemaal vertellen. Ik deed dat toen al en ook toen nog eens en dan ook toen een keer.

Telkens hetzelfde verhaal: traankanaal verstopt en als het niet overgaat wordt het opereren. Telkens loopt dat met een sisser af. Eigenlijk zijn wij daar niet boos om.

Ergens begin dit jaar begon het weer. De dokter schreef antibiotica voor en het ging weg. Maar het kwam zeer snel terug. Luc moest de oogarts contacteren. Dat deed hij. Wij dachten dat de operatie nu niet meer zou uitgesteld worden. Hij moest meer dan twee maand wachten voor een raadpleging. En als hij in een kliniek terecht wou, duurde het nog tot oktober.

Hij is maar gewoon terug naar de dokter gegaan om nog een fleske in afwachting dat die twee maanden voorbij waren.

Vorige maandag, eindelijk de afspraak. We staan ’s morgens vroeg op om naar Het Vinne te rijden om te gaan wandelen, want een doktersbezoek om 14.15u hakt je dag gewoon in twee.

Na amper tien minuutjes is het onderzoek al afgelopen. Het resultaat? Luc moet wachten tot het zich weer herhaalt want ze kan niets meer zien.

In het vervolg moet hij, als hij de afspraak maakt, melden dat het dringend is. Dan kan hij onmiddellijk komen en mag hij 30€ méér betalen. Ah ja, wegens dringendheid.

En daar ben je dan ’s morgens zo vroeg voor opgestaan.