“Hier heeft het blijkbaar toch niet zo hard gestormd merkte Luc vorig jaar op, zo enkele dagen na de zware storm die inderdaad nogal plaatselijk -bij ons- was.

Hij wees naar boven waar de stok nog steeds aan de kabel hing. Wanneer zagen wij de stok voor het eerst? Ik weet het niet. Het is een feit dat die daar op die locatie blijkbaar een vast onderdeel van het straatmeubilair uitmaakt.

Ergens dit voorjaar wist Luc: “kijk de stok is weg” en inderdaad, ik zag ook geen stok hangen, tot we de volgende keer er terug passeerden en hij weer netjes op zijn gekende plaats hing, waarbij we ons beiden afvroegen of we samen even aan een zinsbegoocheling hadden geleden of dat er een stiekeme stiekemerd hem had weggemoffeld en nu had teruggehangen.

Vraag is nu wel of die stok zo blijft hangen? Of krijgt hij ergens vriendelijke hulp als hij er af waait?

Die stok? Die had ik oorspronkelijk nooit de moeite waard gevonden om er iets over te schrijven, maar de laatste tijd leek het wel of het ding me uitdaagde van: “kijk nu, ik ben toch iets speciaals”.

Ik ben er uiteindelijk voor gezwicht.