“Ik wil mijn foto’s terug” zei ik de eerste keer in North Glen Sannox.

Die eerste week hadden we zo wat tussen de buien gelaveerd en we waren er eigenlijk nog goed vanaf gekomen, dank zij de weerapps.

Die middag stond er regen op het programma, maar wij zouden daarom toch niet binnen blijven zeker. Die buien? Ach we zijn niet van suiker en meestal zijn dat buitjes. We vertrokken.

Na één kilometer voelde ik een steentje in mijn schoen. Dat moet er uit, ondanks de miezer die er viel. Nog een dikke kilometer verder kregen we de volle laag. Op een fractie was mijn short doorweekt. Maar we keerden niet terug op onze stappen.

Koppig zetten we door. Wat een nadeel was, ik kon geen foto’s nemen, terwijl ik er vorig jaar zoveel heb genomen. En toen zei ik het, zomaar, zonder dat ik er eigenlijk had over nagedacht: “ik wil mijn foto’s terug!”

Daarna herhaalde ik dat nog enkele keren, daar waar we vorig jaar waren en ik foto’s nam. Een foto hernemen is nooit hetzelfde. Het weer is anders, het gevoel is anders, de sfeer is mogelijk anders of het was nog wat anders.

Zoals die rode eekhoorn, waarover ik me vorig jaar nogal onnozel had gevoeld. Die zou ik toch eventjes gaan hernemen, op de juiste manier deze keer.

Normaal gaan we dan te voet via de Fisherman’s Walk naar Cladagh, de trap op naar het Country Park en zo naar de rangers. Nu waren we met de auto. We parkeerden en wilden door de ingang maar daar bleek dat we ingang moesten betalen als we naar de rangers wilden.

Pardon? Die mannen staan gewoon vermeld in ons boekje bij de wandelingen. Als we de Hamiltons bezoeken op hun kerkhof komen we er gewoon voorbij. Ik legde uit van de eekhoorn.

Niets te doen! We moesten ingang betalen. Ik zuchtte en vroeg hoeveel. “7£ per volwassene” en ze keek me precies wat triomfantelijk. Maar dat kan ik ook. Ik zei: “en dat doen we niet”, draaide me om en liep terug naar de auto. Ze zei nog wat achter mijn rug, dat ik niet verstond.

We volgden de plaatjes waarlangs auto’s het grondgebied moesten verlaten en kwamen toch aan die rangers voorbij zeker.

De rode eekhoorn? Die hebben we niet. Ik wou voor geen geld ter wereld daar stoppen om daar ook nog eens een discussie te moeten aangaan. 14£ verdorie! Daarvoor kan ik er me ene kopen.

Eignlijk denk ik dat er ergens een misverstand in die hele toestand zat, maar ik kan er zo niet direct de vinger op leggen.

Luc stelde ’s avonds voor om nog eens te voet, zo langs de Fisherman’s Walk, maar ik zei: “neen”. En ik vervolgde: “ik wil gewoon mijn foto’s terug.

Wat was er nu loos met die foto’s?

Ik had, sedert ik mijn fototoestel had, al mijn foto’s op een losse harde schijf. Omdat dat niet veilig is maakte ik dat Flickr account aan, maar ik had niet de tijd om dat jaar foto’s er op te zetten, we hadden toen nog een evenement.

En daar heeft mijn externe harde schijf de grond gekust.

Nu staan er wel veel van die foto’s op het blog, van elk onderwerp de beste, maar er waren er veel meer.

Wat North Glen Sannox van dit jaar betreft, we werden nat tot op ons vel. Maar we hebben de wandeling toch afgemaakt.

Meer foto’s