Zoek
Ohlala! Kijk buiten!
Een bezoek! Pak kodak
Goed mikken … Rap klikken
Drukken maar. Snel!
Wat een snoet, echt wel hoog
Schattigheidsgehalte
Huppelt weg, show gedaan
“Heb ik hem?” … Wél!
[© ms – 30 september 2023]
____________________
Ollekebolleke
Tag: Eekhoorns (Page 1 of 2)
____________________
Ollekebolleke
Zo tegen de tijd dat de koers binnen zou moeten komen, hang ik languit, op mijn luie achterkant, op de zetel, naar een bende slampampende renners te kijken als ik ineens iets zie landen in onze klimop, iets relatief groot, bruin. Maar ik zie niks zitten in de klimop. “Het zal mevrouw merel wel geweest zijn” maak ik mezelf wijs, goed wetend dat het geen merel was.
En ik kijk verder naar slampampende renners die er blijkbaar ook een lui dagske van maakten, zij het niet op hun luie achterkant. En daarom gluur en tuur ik eigenlijk meer naar buiten dan naar de TV en ineens zie ik hem. Over de muur, tussen de klimop door gluurt en tuurt hij naar ons koerke.
“Er zit een eekhoorn in onze klimop” fluister ik tegen Luc, maar hij zit met zijn rug naar het koerke en hoeft niet recht te springen, het beestje verdwijnt zo snel als hij gekomen was.
En zoals het momenteel gangbaar is moet je inspelen op de markt. Zodoende gaan wij nu ook een eekhoornrestaurant openen. Ik deed al het nodige opzoekwerk1+2, bekeek de mogelijkheden en heb de aanvraag al ingediend bij de juiste instantie … Luc geheten. Het antwoord laat nog even op zich wachten zoals het instanties betaamt.
____________________1 Onze natuur
2 Natuurpunt
Alles ziet er anders uit als de zon schijnt.
Gisteren gingen we naar de bakker, te voet. De zon scheen, de kleuren waren helderder. Luc ging voor het eerst na een week terug mee.
En niet alleen Luc stak na een week regen en wind terug zijn hoofd buiten. We kwamen allerlei bosbewoners tegen die alle zeer genegen waren om op de foto te gaan.
De groene specht en de buizerd zorgden -op de achtergrond- voor de muzikale noot en de Vlaamse gaai vloog gewoon treiterig voor onze neus de weg over.
Wie niet zo welwillend was was de Vlaamse Gaai. Die deed de eekhoorn niet na. Die kwam tweemaal op ons pad onderweg naar het zwembad, landend op de steen rechtover de receptie, maar als we daar op de uitkijk stonden daagde hij niet op, hij daagde enkel uit.
Eigenlijk is de reden waarom ik die Vlaamse gaai op foto wil nogal dom. Het komt door een vroeger log waar ik in gedachten zag hoe mijn toenmalige foto’s zouden kunnen zijn met een zwaardere lens. En die foto’s wil ik nu wel eens in het echt maken.
Dat ergens in 2016 mijn externe harde schijf kapot ging is een bijkomende reden. De oude foto staat daar namelijk op. En ik heb die dus enkel nog zoals bewaard op het blog.
Oh ja, ik weet wel dat die Vlaamse gaai sedert een aantal jaren gewoon “Gaai” heet omwille van een vergissing door een -waarschijnlijk ooit verkeerde1+2– veronderstelling. Maar als je alle namen die voortkomen uit een ooit verkeerde veronderstelling gaat aanpassen kunnen we bezig blijven.
En dan nog wat … Die specht in kwestie wil ik ook nog wel eens tegenkomen.
____________________1 Natuurpunt
2 Wikipedia
Al jaren zien we zowat op elke vakantie eekhoorns lopen. Al jaren probeer ik zo een beest op de foto te krijgen. Al jaren zijn die snoezige krengetjes me te snel af.
Tijdens één van onze vakanties op Arran, zijn we zelfs een hele avond bij de voederplaats van de Rangers gaan zitten om er toch maar in beeld te krijgen.
Nu we in Center Parcs Erperheide, alle bagage in het huisje, inclusief fototoestel, onderweg waren om de auto op de voorziene parking te plaatsen, staken er twee de weg over. De eerste sprong met een joepke op het talud en was verdwenen, de tweede knotste met zijn snoezige snuit tegen het talud en gaf een vertoning waar een komiek nog iets kon van leren.
Uiteindelijk nam hij een nieuwe aanloop en verdween achter zijn spitsbroeder.
“Fototoestel niet bij zeker” informeerde Luc ten overvloede. Ik heb zelfs niets geantwoord, druk doende met mezelf inwendig te vervloeken.
De eerste keer -na twee jaar- dat we terug gingen zwemmen hingen we de handdoeken en de badpakken buiten, het was er toch zulk mooi weer.
Ik haalde alle mogelijke -interessante- buit terug uit het kluisje, inclusief fototoestel en liep naar de zithoek en verstijfde …
“Niet bewegen!” waarschuwde ik Luc, waarmee ik niet bedoelde dat hij stokkestijf moest blijven staan, maar dat hij geen brute of zwaaiende bewegingen mocht maken.
Ik greep het fototoestel en sloop richting schuifdeur. “Hij moet achter de hoek zitten” fluisterde ik, want ik had in een flits een voorbijstuivende eekhoorn gezien die daar ergens aan het tuinmeubilair moest zitten.
Op dat ogenblik sprong de eekhoorn op de stoel, inspecteerde het opgehangen zwemgerief, keek naar de op een kier staande schuifdeur, controleerde stoelen, tafel en paradeerde een paar keer uitdagend voorbij mijn lens.
Mijn dag, die toch al goed was door dat hernieuwde zwemmen, kon ineens niet meer stuk. “Dat zijn foto’s om te koesteren” dacht ik.
(Lees verder onder de foto’s)
Daarna zagen we in het bosje achter “ons grondstuk” wel meer eekhoorns waarbij ik af en toe wel eens snel probeerde af te drukken, met wazig gevolg. Maar eerlijk? Op die ene wazige foto staat die eekhoorn toch óns te begluren. Had hij ook een fototoestel in aanslag?
(Lees verder onder de foto’s)
Was het dat? Niet echt. Na twee dagen serieus wandelen, opstaan met een link gevoel in die heup is niet bepaald om vrolijk van te worden, dus besloten we donderdag maar wat langs de bospaadjes van het park rond te lopen om de mooie plekjes vast te leggen. Er zat nog een andere verwachting in, maar daarover vertel ik morgen wel.
We gingen een paar vijvertjes -vijvers is een te groot woord- bekijken, toen Luc mijn arm greep en met zijn kin naar boven wees.
En ja, daar zat hij … en hij bleef zitten … lang genoeg om hem mooi op foto te krijgen.
(Lees verder onder de foto)
En die foto, die gaat echt wel bij de “Koesterfoto’s” in de zijkolom.
Een beetje idioot om op mijn vorderende leeftijd zo blij te zijn met een -voor mijn gevoel dan toch- uitermate geslaagde foto? Een ouder kinderhart is snel gevuld.
Vorig jaar, Sunparks Mol in de herfst. Het beviel ons zozeer dat we besloten dat een herfstvakantie geen slecht idee was en we boekten, jawel terwijl we nog in Mol waren, een midweek bij Center Parcs Eifel. Want zeg nu zelf, in de Eifel heeft de herfst toch nog dat ietsje meer.
De intrede in ons huisje was eerder in mineur. Zo klein hadden we het nog nooit gehad. Ze vermeldden wel een woonplaats en een slaapkamer maar er stond niet bij dat die zich in één ruimte bevonden.
Het bed was ruim. Te ruim. Want ons hoeslaken, dat we steeds meenemen om van twee eenpersoonsbedden een tweepersoonsbed te maken, was te klein. Luc keek beteuterd, maar bedacht dat, gezien de periode van het jaar toch ergens hier of daar een hoeslaken in de aanbieding moest staan. Gelukkig had ik, Luc kennende, het adres van de dichtstbijzijnde Lidl genoteerd. Voor wie het nog niet weet: Luc wil altijd weten waar hij de dichtstbijzijnde supermarkt kan vinden, voor geval van nood. In dit geval had hij goed gedacht. In de Lidl vonden we -gelukkig maar- een fleece exemplaar van de juiste maat.
Nog meer gelukkig was dat we ons groot dekbed mee hadden, niet dat van de set die we gewoonlijk meenemen, maar het warme met de fleece dekbedovertrek. Het andere was ook te klein geweest.
Ja kijk, als wij naar Sunparks of Center Parcs gaan is dat altijd al een halve verhuis. Zo nemen we behalve het eigen beddengoed, ook onze eigen mokken mee. Die kopjes van hen zijn maar een vingerhoed groot en men kent mijn voorkeur voor hele kuipen al wel, denk ik.
(Lees verder onder de foto)
Ik kan beter een vergelijkende foto van die zjatten zetten, die zijn kleiner -en vertellen meer- dan dat hoeslaken.
De volgende ochtend kregen we te maken met het volgende probleem. Ik had mijn wandelshort niet bij -wel twee wandelbroeken- maar bovendien ook geen wandelshirt met korte mouwen. En het weer was effenaf schitterend. Ook dat raakte opgelost. Ik heb een shirt van Luc aangetrokken.
Soms staat dat wel erg los en vlot, zo een shirt dat niet echt past. Dat was hier niet het geval. Het ding was gewoon veel te groot. Maar ach, veel wandelaars hebben we toch niet ontmoet en die die we wel ontmoetten kenden ons toch niet.
Of de eekhoorn die ons eerst een hele poos bespiedde uiteindelijk het hazeneekhoornpad koos dat deed om zijn vestimentair ongenoegen uit te drukken, daar hebben we het raden naar.
Meer foto’s:
We boekten ook alweer voor volgend jaar, jaja, ondanks dat kleine huisje … dat ons uiteindelijk toch beviel. Deze keer heb ik wel gewacht om te boeken tot we thuis waren.
“Ik wil mijn foto’s terug” zei ik de eerste keer in North Glen Sannox.
Die eerste week hadden we zo wat tussen de buien gelaveerd en we waren er eigenlijk nog goed vanaf gekomen, dank zij de weerapps.
Die middag stond er regen op het programma, maar wij zouden daarom toch niet binnen blijven zeker. Die buien? Ach we zijn niet van suiker en meestal zijn dat buitjes. We vertrokken.
Na één kilometer voelde ik een steentje in mijn schoen. Dat moet er uit, ondanks de miezer die er viel. Nog een dikke kilometer verder kregen we de volle laag. Op een fractie was mijn short doorweekt. Maar we keerden niet terug op onze stappen.
Koppig zetten we door. Wat een nadeel was, ik kon geen foto’s nemen, terwijl ik er vorig jaar zoveel heb genomen. En toen zei ik het, zomaar, zonder dat ik er eigenlijk had over nagedacht: “ik wil mijn foto’s terug!”
Daarna herhaalde ik dat nog enkele keren, daar waar we vorig jaar waren en ik foto’s nam. Een foto hernemen is nooit hetzelfde. Het weer is anders, het gevoel is anders, de sfeer is mogelijk anders of het was nog wat anders.
Zoals die rode eekhoorn, waarover ik me vorig jaar nogal onnozel had gevoeld. Die zou ik toch eventjes gaan hernemen, op de juiste manier deze keer.
Normaal gaan we dan te voet via de Fisherman’s Walk naar Cladagh, de trap op naar het Country Park en zo naar de rangers. Nu waren we met de auto. We parkeerden en wilden door de ingang maar daar bleek dat we ingang moesten betalen als we naar de rangers wilden.
Pardon? Die mannen staan gewoon vermeld in ons boekje bij de wandelingen. Als we de Hamiltons bezoeken op hun kerkhof komen we er gewoon voorbij. Ik legde uit van de eekhoorn.
Niets te doen! We moesten ingang betalen. Ik zuchtte en vroeg hoeveel. “7£ per volwassene” en ze keek me precies wat triomfantelijk. Maar dat kan ik ook. Ik zei: “en dat doen we niet”, draaide me om en liep terug naar de auto. Ze zei nog wat achter mijn rug, dat ik niet verstond.
We volgden de plaatjes waarlangs auto’s het grondgebied moesten verlaten en kwamen toch aan die rangers voorbij zeker.
De rode eekhoorn? Die hebben we niet. Ik wou voor geen geld ter wereld daar stoppen om daar ook nog eens een discussie te moeten aangaan. 14£ verdorie! Daarvoor kan ik er me ene kopen.
Eignlijk denk ik dat er ergens een misverstand in die hele toestand zat, maar ik kan er zo niet direct de vinger op leggen.
Luc stelde ’s avonds voor om nog eens te voet, zo langs de Fisherman’s Walk, maar ik zei: “neen”. En ik vervolgde: “ik wil gewoon mijn foto’s terug.
Wat was er nu loos met die foto’s?
Ik had, sedert ik mijn fototoestel had, al mijn foto’s op een losse harde schijf. Omdat dat niet veilig is maakte ik dat Flickr account aan, maar ik had niet de tijd om dat jaar foto’s er op te zetten, we hadden toen nog een evenement.
En daar heeft mijn externe harde schijf de grond gekust.
Nu staan er wel veel van die foto’s op het blog, van elk onderwerp de beste, maar er waren er veel meer.
Wat North Glen Sannox van dit jaar betreft, we werden nat tot op ons vel. Maar we hebben de wandeling toch afgemaakt.
Meer foto’s
Hoe zit het nu met die seals?
Zij waren op het appél. Wij ook. Zij waren met veel. Wij met twee.
Sommige foto’s zijn niet zo denderend. Ze zijn genomen met een extender. Maar het alternatief -de automatische lens voor dit soort foto’s- is een beetje te duur voor die keer dat ik ze zou kunnen gebruiken.
En het is eigenaardig, maar waar we twee jaar geleden geen enkele zeehond zagen, zagen we ze nu een beetje overal. Waarschijnlijk hebben we op die twee jaar tijd een andere manier van kijken aangewend.
En wat dan te zeggen van die “Red Deers” die we nog nooit te zien kregen, al tuurde ik mijn ogen uit tijdens het rijden?
Die beesten zitten gewoon in Lochranza. Je ziet ze daar gewoon staan grazen.
Het gaat er dus inderdaad om dat je moet weten waar je moet kijken en hoe je moet kijken.
Wat we niet te zien kregen, alhoewel we die vorig jaar gewoon door het raam door de tuin zagen stormen, waren de red squirrels.
Ondanks meerdere avondwandelingetjes in de omgeving van Brodick Castle lieten ze zich niet zien. Niet verwonderlijk eigenlijk. Al die paadjes daar zijn voorzien van gravel waarop je dus in geen geval stil kan lopen.
Ergens op het einde van de vakantie hebben we dan ingegrepen. We zijn naar de rangers getrokken. Die hebben een eekhoorncamera en omdat het avond was en wij maar met twee, toonde de ranger ons een verdoken bankje.
Wanneer er eentje zou opduiken kon hij niet zeggen, we moesten maar wat geduld hebben. Helemaal niet hoor. Die ranger had maar net zijn hielen gelicht of daar kwam er eentje.
Dommerik die ik ben, probeerde ik mijn lens op die eekhoorn te fixeren, wat maar half lukte met dat camerageval van de rangers in de weg. Pas later bedacht ik dat ik dat probleem heel eenvoudig had kunnen oplossen. Nu ja het was te laat en klagen helpt toch niet en nu weten we toch weer wat we volgend jaar nog eens moeten doen.
En dan het gevogelte: de vogelkes en vogels ga ik niet indelen. Vrank dat die soms waren, ik kon ze haast aanraken.
Nog een avondwandeling? Zo even langs Brodick Bay waar we nooit genoeg van krijgen?
En daar zien we wat in het water. Is dat een kwal? Ja, dat is een kwal want er zijn er nog en die zwemmen nog.
Deze wou oversteken maar bedacht zich, al was het met tegenzin.
De bedeesde koe hoort niet bij het loslopend of -vliegend wild, maar wel bij de beestenboel en ik ga er dan ook geen apart logje over maken. Een vreemde eend in de bijt, al is het dan een koe.
Tot slot! Het filmpje van Luc. Efkes Luc een douwke geven en het wordt zichtbaar.
Blijkbaar huizen er nogal wat dieren op Arran. Blijkbaar? Ja! Vorig jaar had geen van deze zich laten zien en hadden we het maar van horen zeggen en door er over te lezen.
We zouden er dus oog in oog kunnen komen te staan met:
- Red squirrels
- Grey common seals/harbour seals
- Otters
- Red dears
- Golden eagles
- Basking sharks
- Dolphins
Vorig jaar werd dat niets. En het was een zekere ontgoocheling dat we die zeehonden niet zagen. Of beter gezegd, we moesten ergens afslaan aan het “postsign” maar het was precies dat postsign dat niet te vinden was. Met de belofte dit jaar beter te doen, vroeg ik het maar aan de vriendelijke dame van de toeristische dienst.
Logisch dat we dat postsign niet vonden, er is geen postoffice meer. Maar goed, we vonden de zeehonden, dat was beter!
Foto en filmpje (klik op foto) zijn beide van Luc.
De zoom van mijn telefoon maakt het beeld korrelig, maar dient daar ook niet voor.
En die red squirrel? Wel die heeft Luc niet, ik wel, zie je? Daar onder die bolvormig geknipte boom?
pske van mske:
k heb de Engelse benamingen maar overgenomen. Ik kijk er niet naar uit door één of andere op de vingers getikt te worden voor een foute benaming.
Zaterdag is mske Amke en Ella gaan halen. Dat was afgesproken.
En als ze hier zijn willen Amke en Ella graag gaan fietsen. Aangezien die reuzen blijkbaar altijd hun moment kiezen als Amke en Ella hier zijn, zijn ze dan maar met hun viertjes naar Linter gefietst.
Maar zondag! Owee, wat een rotweer. De kindjes keken door het venster en zuchtten. En niemand wist wat ze zouden gaan doen. En weet je, als je zo niet weet wat doen ga je je zo een beetje lamlendig voelen. En mske zei: “ik heb een idee! We gaan de boeken sorteren die we niet meer moeten hebben en die we op de rommelmarkt willen verkopen. En Amke en Ella mogen daar de prijzen in schrijven”.
Slow keek wat sceptisch. Hij zei dat dat fout zou aflopen. Wist hij veel. De tijd vloog voorbij en een hele hoop boeken werd geprijsd en in bananendozen gestopt. Amke lachte wat toen ze zei: “Slow zei dat het fout zou aflopen”.
Gelukkig was het maandag beter. Maar eerst hadden ze nog een jobke. Ella had namelijk een parelsnoer met ieniemienie pareltjes gebruikt als leidsel om haar speelgoedpaarden uit te laten met het te verwachten resultaat. Bollie had de pareltjes in een potje gestopt en gezegd: “voor als jullie je vervelen”. En terwijl mske die allemaal terug aan het snoer reeg mocht Ella op de facteur letten.
In de namiddag zijn ze naar Racour gereden en nog een heel stukje verder het Walenland in. Toen ze terug kwamen zagen Amke en mske nog een eekhoorn. Slow en Ella zagen die niet omdat ze wat achter kwamen. Jammer dat Slow die niet kon filmen omdat hij bij het fietsen zijn camera niet ter hand heeft. Heel jammer.
Eens thuis wou Amke weten hoever ze gefietst hadden en het moet gezegd, het was verder dan mske dacht.
“Zoon” zei mske toen Zoneke de kindjes kwam halen “ze zullen rap in slaap zijn vanavond”.
