We hadden nog nooit de Auchagallon Stone Circle gezien en dat gingen we maar even recht zetten. Vermits dat toch in de buurt van Machrie ligt, ach ja, waarom niet, die reuzen in Machrie Moor doen we sowieso alle jaren aan.

We stopten op het carpark en werden onthaald door een geblaat van jewelste. Die schapen stonden daar van hun oren te maken en zelfs boven ons stond een schaap ons toe te mekkeren.

Ik sprong uit de auto, nam er een foto van en riep het beest toe: “what are you talking about?”

De schrik sloeg me om het hart toen ik het mutske achter de struiken zag doorlopen. Ik zei: “Luc, daar is een man”. Luc zette zich recht, keek over de struik en zei: “het is een vrouw”. Mja, voor zover: “what are you talking about?”.

We liepen rond de struik en de vrouw zei dat we haar niet op foto mochten zetten. Ik legde even uit dat ik dat nooit doe -ik heb het niet zo begrepen op mensen op mijn foto’s tenzij ik het bewust doe en dan vraag ik het wel- dat ik het schaap dat daar boven ons hoofd stond te blaten had vereeuwigd. Ze lachte en zei: “ja de schapen wél, ik heb mooie schapen”. Ze was de lammeren -halfwas weliswaar- aan het ontwormen en de border collie had die bij elkaar gedreven en daarom stonden de moederschapen zo te blaten.

We babbelden wat over foto’s, over FB waar we een gezamenlijke hekel aan hadden en ik nam foto’s van de schapen en Luc filmde ze, hoop ik toch.

Ik zette de vrouw niet op foto, een belofte is een belofte.

(Lees verder onder de foto)

Meer foto’s

Na Auchagallon vonden we de parking van Machrie overvol. Waren we toch vergeten zeker dat we vorig jaar genoteerd hadden dat we altijd vroeg zouden komen. Er valt genoeg te beleven op Arran, dus reden we gewoon wat anders doen en keerden enkele dagen later -in de vroegte- terug naar Machrie. En ja, de parking was leeg.

Om bij de Stone Circles te komen moet je eerst door een weide. Onderweg in die weide kwam een auto achterop. Ik zuchtte. Ik houd niet van auto’s waar ze eigenlijk niet … Ik keek om en keek verbaasd. Ze sprong uit haar auto, zei iets van: “vroeg op stap”.

En ja, ook deze schapen waren van haar. Weer bleven we babbelen en liep er ons al een vrouw voorbij, richting stenen. En al hadden we gehoopt dat we er alleen zouden zijn, kon ons dat op dat ogenblik niet schelen. Het was gewoon een genoeglijk moment.

Het bezoek aan de Stone Circles is altijd goed om met een wat vreemd gevoel terug naar de auto te wandelen, want niemand weet waarom die stenen er staan, niemand weet wat hun bedoeling is geweest en toch moet iemand die reuzen daar zo neergepoot hebben dat ze eeuwen later nog steeds imposant en rechtop in het landschap aanwezig zijn.

We liepen dus in gedachten terug naar de auto, toen de jeep andermaal naast ons stopte, ditmaal gewoon om te vragen of Vlaams nu keltisch of Germaans was.

Ik heb geen foto van de vrouw. Het spijt me. Ik zou hem niet publiceren maar gewoon voor mezelf. We hebben geen gegevens gewisseld. Dat spijt me ook. Maar ik zit zo niet ineen. Mogelijk zij ook niet.

Meer foto’s