Een gloeiende hekel heb ik er aan om als eerste binnen te gaan in een lokaal waar mensen zitten. Of ze nu zitten te drinken of zitten te wachten, ze hebben de vervelende gewoonte om een nieuwkomer zo te bekijken dat die zich ongemakkelijk gaat voelen. Ik in ieder geval.

Zo ook vorige donderdag toen Luc op controle ging bij de opererende arts. We liepen richting wachtzaal en die zat deze keer zo goed als vol. En daar gingen ze … staren.

Dan ga ik, om mezelf een te houding geven, iets doen om zeker de aandacht te trekken en meestal het omgekeerde bereik. Ik zei dus luidop voor de hele wachtzaal: “goeie morgen iedereen”.

De meesten hadden ineens meer interesse in hun voeten en hun sjakosj.

De anderen begonnen te murmelen als waren ze hun paternoster aan het bidden.