Ik kan wel blijven schrijven over onbenulligheden.
Ik kan wel blijven zeggen dat ik me constant vermoeid voel.
Ook kan ik wel blijven zeggen dat er wanorde heerst in mijn hoofd.

Eigenlijk had ik het beter kunnen verwoorden met: “het is wéér september”.

Wat dat is met die maand, ik weet het niet. Het einde van de zomer? De maand waarin ik werd geboren? En al houd ik niet van mijn verjaardag, het kan zo een zware reactie toch niet uitlokken.

Maar telkens in september ga ik weer dingen oprakelen die de rest van het jaar ondergedoken zitten en blijkbaar van geen belang zijn behalve dan in september. Meestal gaat het dan over de beslissingen in mijn leven die ik niet zelf mocht noch kon nemen, maar waarvoor ze altijd aan iemand anders gingen raad vragen. Als ik dan steiger, ben ik de moeilijke.

Dit jaar is het hevig. Wakker gemaakt door maar weer een nieuw voorval. Om nu we op pensioen zijn toch niet in een sociaal isolement te geraken hadden we er wat op gevonden. Eenmaal september, de vakantie voorbij, ging het fout. Er waren meer gegadigden voor die ene bepaalde -zij het niet onbelangrijke- zone en ik viel uit de boot.

Kort gezegd, ik krijg weer gelijk als ik zeg dat het geen belang heeft wat je kent. Van belang is enkel wie je kent.

Dat werd dan ook zo aan Luc gemeld, zo van: “je moet met … goed staan, die kent de juiste personen en die kan dat regelen voor jou, want jij hebt echt wel een … ” waarbij het niet over kwaliteiten ging maar over zijn uiterlijk. En daarna kwam onmiddellijk het vervolg aan mij: “en dat heb jij niet”.

Luc heeft daar geen oren naar. Maar als het over sociaal isolement zou gaan zou ik -mocht hij het wel doen- mooi op mijn eentje geïsoleerd thuiszitten zonder auto in een dorp waar niets te beleven valt.