Dat is de aanhef van een mail. De personen achter die mail sturen me regelmatig berichtjes met dezelfde -lieve- aanvang. Je zou denken dat ik daar blij om ben, maar dat ben ik niet. Want die mails betekenen niet echt dat ze me missen, want onze connectie is eerder van het commerciële dan van het emotionele type. Ze missen mij niet. Ze vinden dat ik te lang wacht om te bestellen.

Ondanks de relatief lieve woorden, ergert het me. En ik denk dat ik die missers uit mijn contactenlijst ga schrappen, ze gewoon bannen.

Ik hou wel van goede service en ik onthoud dat wel voor een volgende keer. Maar ik heb een grondige hekel aan hebberigheid. Als ik niets nodig heb hoeven zij me niet aan te manen want dan hoef ik niets te kopen. Verkopen is nog wat anders dan leuren.

Ze moeten ook niet voor mijn neus staan wapperen met zaken waarvan zij beweren dat ze mij zullen interesseren. Geloof me, dat doen ze helemaal niet.

Namen noemen? Ik denk het niet, want zelfs antireclame is reclame.

Dit is niet de eerste slokop. Vroeger was er een andere die me steeds mailde met 5% korting. Ik hou wel van 5% korting, op voorwaarde dat ik die krijg als ik iets nodig heb en niet als zij zeggen dat iets nodig zou moeten hebben.

Die is met al zijn 5%’en blijven zitten, want ik bestel er niets meer.

Wat nu met deze? Ik denk dat die me nog erger zullen gaan missen als ik me uitschrijf uit hun klantenbestand.