Gisteren was het 2 november, Allerzielen, de dag dat we onze overledenen herdenken, wat velen onder ons op 1 november, Allerheiligen, al doen tot meerdere ergernis van de nonnen vroeger, al hebben die nonnen nu daarover niets meer in de pap te brokken en zijn de meesten van die heiligen al van de almanak gegooid.

Over het herdenken bij Allerheiligen/Allerzielen wil ik het niet hebben, al was dat ooit anders. Ooit in een tijd dat ik blijkbaar moeite had om de confrontatie met de dood te verwerken. Wanneer ik daarover heen was? Ach, het had blijkbaar zijn tijd nodig aangezien ik het er tien jaar geleden ook nog over had.

Dit jaar viel me ander soort doodsheid op. Deze dagen is het doods op de blogs. Op deze, die ik volg, was dinsdag zelfs een compleet blogloze dag. Geen enkele werd bijgewerkt. Maar dan ook geen enkele.

Even dacht ik deze dagen zomaar te laten passeren. Niemand heeft toch nood aan nog meer weemoed?

Maar dan besloot ik gisterenmorgen een andere CD te nemen voor het fietsen. Die CD’s zwijgen al haast even lang als het binnenhuisveloke boven heeft gestaan. En geloof me, dat stond daar al vele jaren. Gedurende die tijd heb ik wel nog eens liedjes beluisterd maar niet zoals vroeger toen er wel altijd muziek opstond.

Ik kan het iedereen aanbevelen. Luisteren naar OMD en het denken aan de benen overlaten.