Als ik door het raam “kijk” zie ik de nieuwbloeiende tête-à-têtekes en dat zei ik dan ook tegen Luc. Dat “er ook nog een andere bloem stond -eigenlijk hangt die- vertelde ik hem ook.

Maar eigenlijk denk ik dan aan de vakantiedagen: aan de zee die glashelder als een spiegel het getij volgde, aan de buren uit het tegenoverliggende huis, die op een winderige koude dag, achter de muur” urenlang in een strandstoel lagen te slapen.

Aangezien de aanbieding een Exclusive huisje had gegolden, was er ook een saunacabine.

Luc wees naar de muur waar de handleiding bevestigd was.

Daar rechtover hadden we plaats genoeg om onze valiezen uit het zicht te zetten.

Minder plaats hadden we bij de lavabo. Daar stond alles een beetje op elkaar.

Er waren twee TV’s en hij keek ’s avonds, in de zetel gezeten, dan ook genoeglijk naar het verslag van de koers die in de kuststreek gereden werd.

Ik keek geen TV, maar las het boek dat ik van Bollie te leen had meegekregen. Als ik opkeek, zag ik het gat in de haag waardoor je het stukje pad naar de bestrating kon inkorten.

Maar van uit die zetel zag ik ook het kinderzitje dat we wel even hadden verplaatst, want dat stond oorspronkelijk voor de tafel, maar daar stootte ik er constant mijn elleboog aan.

Ondanks de oorspronkelijke vrieskou was het wel warm in het huisje, tot zelfs op de wc.

En dan is er nog een anekdote, maar die mag ik niet vertellen. Luc stelde namelijk zijn veto.