Het is lang geleden, in een tijd dat Sloef nog een jonge kat was, dat ik op een zeker ogenblik opschrok van een enorm lawaai als van een heel kattenleger dat gezamenlijk in een houten vloer zat te krassen.

Ik sprong op, repte me richting geluid en zag Sloef met zijn achtereind uit het open kiepraam steken terwijl hij uit alle macht probeerde er uit te geraken.

Zonder nadenken, greep ik hem vast, want door zijn eigen gewicht zakte hij steeds lager en lager en kneep die kiep harder en harder rond zijn kattennek.

Sloef vocht als een duvel … tegen dat raam rond zijn nek, tegen mij al wist hij niet dat ik dat was, tegen … Het was gewoon pure paniek. Ik kan me niet herinneren dat ik de pijn heb gevoeld, maar ik tilde hem hoger en hoger -want geen sinecure was met zo een vechtende kat- tot hij zijn hoofd weer naar binnen kreeg en hij met een kattensprong op de grond sprong. Toen pas zag ik de schade aan mijn armen.

Sloef heeft mij nooit vies bekeken. Ik weet niet of hij zich realiseerde dat ik aan het helpen was. Maar hij heeft nooit nog een poging gedaan om buiten te geraken, al zit hij soms wel op de vensterbank naar buiten te kijken.

Een raam mocht nadien enkel nog op kiepstand als er geen kat in de buurt was. Was dat wél zo, dan bleef het venster dicht.

Later vertelde de dierenarts me eens dat ze een kat had moeten laten inslapen. Die was daar tussen gesukkeld terwijl de menselijke bewoners niet thuis waren en tegen dat ze hem vonden waren alle ledematen afgestorven.

Ik heb dat ooit verteld gehad aan mensen die de kiep op lieten staan tijdens hun afwezigheid. De reactie van de toehoorders was een beetje lacherig. Een beetje van: “mens, je bent aan het zagen”. Ik zei niets meer en vergat.

Misschien zal er nu meer geloof aan gehecht worden. Ah ja … want nu heeft het in de gazet¹ gestaan.

¹ Het Laatste Nieuws