Er was een tijd dat ik een echte hekel aan voetbal had. Dat werd lichtjes bijgewerkt door de komst van Luc en ik kon wel -samen met hem- voetbal kijken. Er was wel een voorwaarde aan verbonden: er mocht niet gescholden worden, want dan liep/loop ik -letterlijk- weg.

In die tijd keek Luc wel alleen naar matchen ook, maar als de Rode Duivels speelden smaalde hij gewoonlijk: “Ik zal nog eens gaan kijken wat de rooi lamzakken ervan terecht brengen”. Hij keek niet, hij bleef enkel geïnformeerd. Vanwaar die afkeer kwam, hij heeft het me eens uitgelegd, maar ik zou het begore niet meer weten.

Vier jaar geleden speelden de Duivels tijdens een evenement en was er even een gehakketak tussen enkele Belgen en de baas. Zie je, als Nederland speelde mochten de Nederlandse geïnteresseerden naar het hotel om te gaan kijken en hielden de Belgen de zaak open, maar voor de Belgische westrijd zou de radio in de hal op de match gezet worden.

Wat wij ervan dachten verwoordde Luc als volgt: “Het zou maar fair zijn, maar voor mij moet het niet”.

Uiteindelijk zagen ze dan toch het licht, mochten de Belgen, die wilden, gaan kijken in het hotel maar werd de radio in de hal toch op de Belgische match gezet. Er zijn namelijk ook nog voetballiefhebbers die àlle voetbal kunnen smaken.

En dan, twee jaar geleden. Waar zat het verschil met de jaren ervoor? Want dat was er. Ik was ontgoocheld toen het over was en Luc nam nooit nog de uitdrukking: “De rooi lamzakken” of “Rooi sukkeleirs” in de mond.

Vorige week ergens opperde hij dat we misschien de Belgische driekleur … “Dat is goed” zei ik.

Die moesten we nog even gaan zoeken, want die lag bij de spullen van de rommelmarkt. We kregen die ooit bij een trapladder die we kochten. En dan zouden we die omgeplooid moeten ophangen omdat we geen publiciteit tegen onze gevel wilden. Daarna kwam het nieuwsbericht dat je moest oppassen met de reclame op vlaggen die je buiten hing¹. In dat geval kon ik ze misschien beter wat kleiner maken.

Maar voor ik dààr aan begon kregen we het probleem van het ophangen. Onze ramen zijn niet breed genoeg en ze zou dus tussen twee ramen in moeten gespannen worden. Luc wou dat doen met een ladder. Ik zag dat niet zitten. Het is toch wel hoog en ons voetpad ligt niet vlak en ik dokterde een andere oplossing uit die Luc niet zag zitten.

Het resultaat was simpel. Zaterdag hing er geen Belgische driekleur aan onze gevel.

Deze week opperde ik dat hij een vlag zonder publiciteit kon kopen omdat die van ons, na het wegknippen van de publiciteit maar een eigenaardige vorm zou hebben, waarop hij zei dat dat helemaal niet hoefde. “Het was maar een bevlieging” zei hij.

Voor zover de rode uitspattingen des huizes.

Elders is er natuurlijk meer te zien. We hadden het al over de straat in Tienen, daar is het nu geen kerst maar zijn alle gevels verfraaid met vlaggen en Rode Duivels spullen.

Bij het huis waar we de eigenaar -verkleed als kerstman- eens uitleg zagen staan geven over zijn kerstverlichting, is het nu ook al Rode Duivels dat de klok slaat.

Wat we niet wisten over die tuin, is dat die normaal gevuld staat met standbeelden en standbeeldjes en ornamenten en garnituren … die nu ineens allemaal voor de Duivels blijken te supporteren.

“Moet ik efkes stoppen” vroeg Luc toen ik fotografeerde in het voorbijrijden. “Neen!” zei ik “Stel je voor dat hij een rondleiding komt geven, verkleed als duivel”.

(Lees verder onder de foto’s)

Ach, ik vind het wel iets hebben, die eensgezindheid van de Belgen, al is het dan voor een spelleke voetbal.

¹ Het Nieuwsblad

.