Stel:

1. Je komt aan op een rommelmarkt, maakt je auto leeg, je lief vertrekt weer met de auto. Die gaat een volgende lading halen.
    
   Nog vóór jij één doos kan uitpakken komt er zo, uit een ander kraam, ene aangeslenterd die je vraagt:

    

   Waarom volg jij de rij niet?

   Je bekijkt die vernietigend want het is nog vroeg, de prut is nog niet uit je ogen en je hebt nog maar één tas koffie op.

   Je lief komt terug, parkeert de auto op de open ruimte en die ene druipt af, al mompelend:

   Ah! Die auto moest daar komen.

1. Je komt aan op een boekenmarkt, maakt de auto leeg, je lief vertrekt weer met de auto. Die moet namelijk wat verder worden geparkeerd.
    
   Nog vóór jij één doos kan uitpakken komt er zo, uit een ander kraam, ene aangeslenterd die je vraagt:

    

   Wat is er mis met dat stuk tot aan de hoek?

   Je bekijkt die vernietigend want het is nog vroeg, de prut is nog niet uit je ogen en je hebt nog maar één tas koffie op.

   Je lief komt terug, plaatst de -op voorhand gesorteerde- bakken op de grond en die ene druipt af, al mompelend.

   Wat hij mompelt versta je niet, misschien zit je hoorapparaat nog wat scheef.

1. Om 16u is de boekenmarkt gedaan, de mensen waar je de hele boekenmarkt mee omging beginnen in te pakken, jij dus ook.
    
   Nog vóór jij één doos kan inpakken komt er zo, uit een ander kraam, hetzelfde van ’s morgens, ene aangeslenterd die je vraagt:

    

   Waarom begin jij in te pakken? Je moet blijven staan tot 17 à 18u.

   Je bekijkt die vernietigend want iedereen zit op die braderij, je hebt honger en je wil wat anders dan de boterhammen die je ’s morgens al smeerde.

   Je pakt voort in en je ziet niet dat hij afdruipt.

1. Je lief haalt de auto, je laadt je boekendozen in, want die auto kan daar niet zo lang blijven staan.
    
   Nog vóór jij één doos kan inladen komt er zo, uit een ander kraam, hetzelfde van ’s morgens, ene aangeslenterd die je vraagt:

    

   Vertrek je nu toch?

   Je bekijkt die vernietigend en zegt gewoon kortaf:

   Jà!

Als je, eenmaal thuis, dat allemaal terug overdenkt en weet dat je vroeger wel sneller uit je krammen schoot, vraag je je toch af:

Waarom heb ik die nu niet op hun plaats gezet?

Omdat je nu dacht dat het sop de kool niet waard was en je toch gewoon je eigen zin deed?

Maar als iedereen dat doet blijven die betuttelaars zich moeien met zaken die hen niet aangaan.