Ik hoorde al veel over tinnitus maar toen had ik het niet. Vorig jaar, deze tijd had ik enkel af en toe eens een fluitend oor en nog veel af en toeër -eerder sporadisch- iets wat men het Exploding Head Syndrome¹ noemt.

Toen het constante gezoem dan echt begon dacht ik: “Wel ja, dat kan er ook nog bij”.

Ze leggen de oorzaak meestal wel bij te luide geluiden², maar daar heb ik nooit tegen gekund. Tot vervelens toe heb ik herhaald dat ik -letterlijk- pijn kreeg van diepe bassen. Ik ging niet naar festivals, gruwde in cinemazalen en zette mijn muziek meestal als achtergrond. Nu blijkt het -als ik het artikel³ al goed begrijp- te komen door mijn verderzettend gehoorverlies.

Op zich vind ik het niet zo ergerlijk. Het went. Sedert de laatste afstelling van mijn tweede paar oren is het zelfs minimaal.

Maar er was dus de bijkomstigheid. Een bizar detail waardoor ik me niet kon voorstellen dat ik ooit nog alleen zou kunnen wonen.

Als ik in bed ga, val ik gewoonlijk onmiddellijk in slaap. Maar af en toe hoorde ik ze, de stemmen die er niet waren. Ik verstond niet wat ze zegden, ik hoorde enkel hun gemurmel in mijn hoofd.

En heel af en toe hoorde ik ’s nachts -na een badkamerbezoek- de sluipende voetstappen op de gang, die er ook niet waren. Ze slopen ook enkel in mijn hoofd.

Soms sleften ze over de zolder of tokkelden op de muur van de buur. En ik grap dan wel over Kulleprul, maar daarom ga ik nog niet denken dat die ’s nachts gaat rondkreffelen.

De beste remedie in zulk geval was even kijken of Luc reageerde. Zo lang hij niet zei: “Wie fezelt daar?” was er geen vuiltje aan de donkere lucht. Zo lang hij niet rechtop ging zitten of in zijn sloffen schoot, was het overal stil.

En neen, ik ben geen schrikschijter, want moest ik weten dat het echte geluiden zijn, zou ik zelf wel in mijn sloffen schieten en gaan kijken om van mijn neus te maken dat het kraakt.

Maar omwille van fantoomgeluiden zelf gaan rondspoken … dat was er toch wel erg over.

Saltooo