Ik was altijd al een voetbalhater, wat eigenlijk een veel te groot woord is voor de hekel die ik er aan had. Die had eigenlijk op zich niets met voetbal te maken, maar wel met de manier waarop mijn vader daarmee omging.

Als het voetbal was mochten wij, zijn kinderen, geen woord zeggen. We mochten niet rondlopen en moesten met ons vieren stil en geluidloos in de lange zetel gaan zitten die eigenlijk maar voor drie personen voorzien was.

Hij luisterde naar de voetbaluitslagen op zondag op de radio, noteerde die in de krant en gooide daarna de krant bij het oud papier. Als hij van dienst was, mocht ik die voetbaluitslagen voor hem in de krant noteren, die hij achteraf bekeek om ze daarna ook maar bij het oud papier te deponeren.

Later, toen ik geen kind meer was, maar … nu wou ik hier toch linken naar nog zo een voetbalverhaal en zie ik dat ik voorgaande ook al beschreef. Dat is gemakkelijk, dan kunnen we zo naar de volgende stap.

Op een avond, Zoneke was net acht -denk ik- en lag al in bed, werd er bij ons gebeld. Ik kende de man niet. Hij begon over Zoneke. Hij had het over het voordeel van sporten voor kinderen en ja, hij was van een voetbalploeg uit de streek en wou Zoneke bij de jeugdploegen. Ik weigerde. Ex, ook al niet voetbalminnend, was ook niet erg begeesterd.

Wat me toen die avond eigenlijk boos maakte was dat de man, in zijn betoog, durfde vertellen dat, als Zoneke later bij een andere ploeg zou willen, dat geen probleem zou zijn omdat ze dan over de verkoopprijs konden overleggen.

Maar Zoneke had nog nooit de wens geuit om te gaan voetballen. En ik vertelde de man dan ook wat ik dacht van de naam van Zoneke en het woord “verkopen” in één zin. Hij had het tenslotte over kinderen.

We hebben het Zoneke wel gevraagd die er echt wel van baalde. Hij leek zelfs een beetje in zijn Q gebeten dat ze het durfden vragen omdat hij zelfs op de koer niet mee ging sjotten.

Zoneke groeide op en heeft nog steeds niets met voetbal, ook niet met koers eigenlijk, al is hij wel erg sportief.

En toen kwam Luc. Hij was wél een voetbalfan. Tja, dat was natuurlijk een minpuntje aan een man die verder geen minpuntjes lijkt te hebben …

In de beginjaren gingen we dan wel naar zijn favoriete club kijken, maar maakten er dan wel een daguitstap van. Later wilde hijzelf niet meer, hij abonneerde zich op Proximus My Club. Dat ging overstag en hij abonneerde zich niet opnieuw bij de opvolger ervan, al stelde ik het al enkele keren voor. Hij volgt de matchen nu online en lezend.

Waar Luc vroeger -voor mijn tijd- wel naar alle voetbalmatchen op TV keek, doet hij dat niet meer. De Rode Duivels, die hij toen de Rooi Sukkeleirs, noemde waren goed voor een paar tussentijdse blikken op de TV. Nu ze terug meekunnen in voetballand zal hij soms de volledige match bekijken terwijl hij bij andere matchen nog steeds met blikken werkt.

Groot was mijn verwondering dan ook dat, toen hij me, tijdens Operatie Propere Handen¹, iets vertelde over zijn club, hij zei: “De supporters zouden beter gewoon thuis blijven”.

Het grote voetbalschandaal treft niet zozeer de mannen met het grote geld als wel de liefhebbers van de sport. Maar wat wil je, als er zelfs bij een achtjarige al aan winst bij verkoop gedacht wordt.

¹ Wikipedia