De laatste dagen lees ik wel meer artikels over kinderen die alleen thuis worden gelaten. Men spreekt daar schande van. Dat is kinderverwaarlozing volgens sommigen.

Vroeger bleek dat geen probleem. Sinds mijn twaalfde moest ik soms ook op mijn twee broers en zus passen, waarvan de jongste tien jaar jonger was dan ik. Onze ouders gingen dan wel niet op vakantie of bleven de nacht niet weg, ze gingen gewoon eens uit. Maar ik moest er toch voor zorgen dat iedereen op tijd in bed lag.

Met drie opstandelingen die me voorhielden dat ik hun moeder niet was, was dat geen sinecure. Zeker niet dat ik telkens ’s avonds al wist dat ik de volgende ochtend tegen mijn sikkedeizen ging krijgen omdat de drie rebellen wel wisten hoe ze er moesten voor zorgen dat ik tegen mijn sikkedeizen zou krijgen. Dus kreeg ik ook telkens, voor de ouderlijke uitstap te horen dat ik zo bazig niet moest zijn.

Goed. Ik heb dus nooit gewild dat één van mijn kinderen moest opdraaien voor de andere.

Op zijn twaalfde was Zoneke het beu om tijdens de vakantie bij zijn grootmoeder te gaan terwijl ik uit werken was. Hij vroeg of hij niet thuis mocht blijven. Hij had het grondig voorbereid: hij sliep toch tot tegen tienen en om ten laste half één was ik toch terug vermits ik halftijds werkte. Bovendien beloofde hij me dat hij me zou bellen als hij op was, maar ook als er ook maar iets gebeurde. Het was de laatste vakantie voor ik stopte met werken en zelfstandige werd. Ik vond dat toen kunnen op voorwaarde dat mijn dochter niet thuisbleef. Zij twee samen? Dat zou vonken nogal gegeven hebben. Maar dochter ging liever naar mijn moeder.

Zou ik het nu nog doen? Ik denk het niet. De tijden zijn veranderd.

In mijn tijd -wat klinkt dat oud- moest ik wel de verantwoordelijkheid dragen maar mocht niks. Dat lijkt nu wel gewoon andersom.